Dat werd in de hitjes Lovefool en Carnival misschien nog niet heel duidelijk, maar het twee keer toe coveren van Black Sabbath, de grondleggers van de hardrock, was een teken aan de wand. En anders wel die teksten, met name op het sterke album Gran Turismo, waar Persson de vraag opwierp of liefde de wereld kan veranderen. Haar antwoord: ‘I don’t think so.’ Al voegde ze daaraan toe dat ze het weliswaar niet dacht, maar wel hoopte.

Briljant was de videoclip van de hit My Favorite Game: Persson in een Amerikaanse klassieker rijdend over een oneindige snelweg door de woestijn, een baksteen op het pedaal, haar blote armen zichtbaar, zodat we de grote tattoo zagen. De twist zat in het detail: de vlekken op de leren bekleding, van de tattoo die afgaf. Vers gezet, of nep.

Het album erna, Long Gone before Daylight, was minstens zo goed, en in gemoed het tegenovergestelde: hier klonk uit ieder nummer een hernieuwd vertrouwen in die powerful force die liefde is. Met inachtneming van de feiten: ‘True love is cruel love.’ Daarna was het een beetje voorbij met The Cardigans. Live maakten ze al nooit te veel indruk: daarvoor was de band te flets en Perssons stem buiten de studio te onvast. Het was een band die vanwege status en verkoop op festivals op de hoofdpodia stond, maar daar steevast wegwaaide en naar huis werd gespeeld door acts met meer geweld.

Persson kwam in 2001 met soloproject A Camp: nummers die haar platenmaatschappij had afgewezen en drie jaar later alsnog uitkomen, maar dan zonder het country-gevoel dat ze oorspronkelijk hadden. Ze speelde geen Cardigans-nummers met dat project, en maakte er later nog een album mee. Uit de schaduw van The Cardigans kwam A Camp nooit: het was zo’n band die mensen na jaren nog steeds een ‘project’ noemen: dan weet je het wel.

Dus kwamen The Cardigans ook weer bij elkaar, want als Sting en Steward Copeland weer samen op een podium kunnen staan, en David Gilmour en Roger Waters eveneens, dan kan iedereen het. Maar nu heeft Persson alsnog een soloalbum gemaakt, ook onder haar eigen naam. De single, titelnummer Animal Heart, gedrenkt in de jaren tachtig, heeft hetzelfde soort type schijnbaar achteloos verslavende refrein als veel van de beste Cardigans-nummers. De rest van het album is wisselvalliger, omdat Persson de dunne lijn tussen kalmte en gekabbel wel erg nadrukkelijk verkent. Maar haar stem blijft mooi, haar composities blijven vaak fraai, en gebleven is de spanning tussen de lichte vorm en de zware inhoud. Forgot to Tell You klinkt lieflijk, maar de boodschap is deze: ‘So I might just forget about you now.’ En This Is Heavy Metal blijkt een piano ballad, met de openingswoorden: ‘I would like to sell now/ My life is going well now/ My bones are at an all-time OK.’

Nina Persson, Animal Heart. Persson speelt op 26 februari in Bitterzoet in Amsterdam

Beeld: Nina Persson (Jorgen Ringstrand).