Het is moeilijk kiezen wat aanstootgevender is: de dance macabre van SBS6 rond het opgraven van het lijk van Pim Fortuyn, of de wijze waarop heden vorm wordt gegeven aan de politieke erfenis van de kale messias. In elk geval is er in beide gevallen sprake van lijkenschennis.
In geen enkel beschaafd land wordt het openen van een lijkkist live op televisie uitgezonden. Kijkcijferkoning Fons van Westerloo overschrijdt met zijn necrofiele marathonuitzending rondom de laatste gang van Pim Fortuyn een kritische ondergrens van alles wat met goede smaak te maken heeft. De laatste tocht van Fortuyn naar zijn praalgraf in het Italiaanse bedevaartsoord Provesano krijgt als gevolg van het omringende mediacircus middeleeuwse trekjes en lijkt sterk op een polder-reprise van de grote tournee die Johanna de Waanzinnige indertijd door Spanje hield met het ontbindende stoffelijk overschot van haar vader koning Ferdi nand. Het is zwarte romantiek van ultrakatholieke snit en het buitenland zal zich dan ook vertwijfeld afvragen wat er toch is gebeurd met dat calvinistische dwergstaatje in de Rijndelta.
Na Big Brother en Domino Day introduceert het Nederlandse televisiewezen wederom een revolutionair concept, dat vooralsnog het beste kan worden omschreven als «zombie-tv». Het kan nu niet lang meer duren of de SBS-kijker wordt getrakteerd op de eerste necrofiele gangbang onder leiding van Menno Büch. Wederom is een taboe geslecht door de onversaagde pioniers van de Nederlandse commerciële televisie.
De necro-tv van SBS6 wordt qua smakeloosheid echter nog ruim overvleugeld door de manoeuvre van Eduard Bomhoff, beoogd minister van Volksgezondheid en vice-premier namens de LPF. In zijn column in NRC Handelsblad van afgelopen zaterdag nam de gewezen PvdA-econoom afscheid van zijn lezers en ging hij op geheel eigen wijze over tot een necrofiele omhelzing van wijlen Pim Fortuyn.
Fortuyn bewaarde bij leven geen bijzonder dierbare herinneringen aan Eduard Bomhoff. «Ik zal het nooit vergeten», zei hij in 1997 in een interview met Het Parool. «Ik had een congres opgezet en Bomhoff uitgenodigd om te spreken; die was toen net hoogleraar. Hij loopt ergens achter me en ik hoor hem zeggen: Wat is die Fortuyn toch een vieze homo, met zijn geurtjes.»
Ook politiek waren Fortuyn en Bomhoff verre van bloedbroeders. Bomhoff omschreef Fortuyn op grond van zijn jihad tegen de islam als «een demagoog», en ook bij elk ander vitaal vraagstuk stonden de columnisten Fortuyn en Bomhoff lijnrecht tegenover elkaar. Fortuyn weigerde een euro extra te investeren in de gezondheidszorg; Bomhoff vond met Jan Marijnissen dat er minstens anderhalf miljard in moest worden gepompt. Fortuyn was tegen de Betuwelijn; Bomhoff wijdde daar juiste heel enthousiaste beschouwingen aan. Fortuyn verklaarde de oorlog aan Wim Kok en «de puinhopen van Paars»; Bomhoff gaf juist hoog op van het werkgelegenheidswonder dat onder Koks regie tot stand kwam. Meer in het algemeen verzette Bomhoff zich altijd heftig tegen de geest van het fortuynisme, dat hij zag als een knieval van de «nieuwe elite» voor de Berlusconi-achtige telecratie.
Kortom, Bomhoff lijkt nu niet de meest aangewezen kandidaat om «het gedachtegoed» van Pim Fortuyn te vertegenwoordigen. In zijn laatste NRC-column blijkt Bomhoff zich echter radicaal te hebben bekeerd. Saulis wordt Paulus op weg naar de trappen van paleis Huis ten Bosch. Bomhoff verklaart nu trots te zijn om «een voetnoot te mogen vormen in het verhaal van Pims mighty force». Eenmaal in de kist blijkt Fortuyn in elk geval helemaal niet meer zo te stinken als eertijds. Sterker nog, Bomhoff schrijft in dezelfde bijdrage juist geroerd over Pims «plezierige suggestie van after shave». Bomhoff presenteert deze wonderbaarlijke bekering in zijn afscheidscolumn (die door kwaadwillenden overigens wordt gezien als een verkapte sollicitatiebrief) als «voortschrijdend inzicht».
Nu is Bomhoff weleens meer betrapt op wat eufemistisch wordt omschreven als «wendbare opinies». Getuige het onthullende verhaal van Evert Nieuwenhuis in De Groene van 27 april jongstleden over Bomhoffs activiteiten als directeur van Nyfer, het wetenschappelijk onderzoeksbureau van de Universiteit Nijenrode, is de toekomstige vice-premier nogal makkelijk geneigd om zijn opinies aan te passen aan zijn opdrachtgevers. Zo schreef Bomhoff vaak en zeer geestdriftig over de zweeftrein. Dat enthousiasme van de NRC-columnist leek echter vooral voort te komen uit het feit dat zweeftreinbouwer Siemens forse bedragen aan onderzoeks opdrachten besteedde ten bate van Bomhoffs Nyfer. Met wetenschappelijke en journalistieke integriteit had het allemaal weinig te maken.
Samen met Ferry Hoogendijk, Jim Janssen van Raay en Mat Herben krijgt de tableau de la troup van de lijkenpikkers van de LPF met de nieuwe apostel Eduard Bomhoff nu wel bijzonder liederlijke trekjes. Het is zoals gezegd een lot dat alle profeten lijkt te moeten treffen. Maar dit keer laat het wel een bijzonder wrange smaak na. Kortom, de hoogste tijd voor een wederopstanding en direct daaraan gekoppeld een dag des oordeels onder de valse apostelen van de LPF. Het liefst live uitgezonden door SBS6.