‘Picture a shithouse with no fucking drains/ Picture a leader with no fucking brains’, sneert Roger Waters al vroeg op zijn nieuwe album. Werd Pink Floyds laatste album met Roger Waters, The Final Cut, hevig geïnspireerd door de erfenis van Thatcher (‘Maggie, what have we done?’), Is This the Life We Really Want? kan niet worden beluisterd zonder aan de naam te denken die nooit valt: die van de huidige inwoner van het Witte Huis.
Roger Waters is samen met Dries van Agt, Jan Terlouw en Bernie Sanders een van de inmiddels vele bewijzen dat een hoge leeftijd allerminst hoeft te leiden tot een mildere of meer relativerende kijk op de wereld. Waters’ zang past bij zijn teksten: als hij zingt vertélt hij, en als hij uithaalt klinkt het of hij sneert. Hij is ten diepste een utopist, alle vragen die hij stelt zijn fundamenteel. Wat als ik God was? Wat als ik een drone was? Waters mag dan al jaren in de Verenigde Staten wonen, het sarcasme waar hij zich van bedient klinkt nog steeds Brits. Als hij zich God waant is Waters niet alleen zoals altijd onbescheiden (‘I believe I could have done a better job’), maar ook vol (zelf)spot: hij zou meteen ook de menselijke huid minder gevoelig maken voor ouderdom en alcohol. In interviews liet hij zich terecht lovend uit over producer Nigel Godrich, vooral bekend van zijn werk met Radiohead. Godrich blijft enerzijds bij het handelsmerk van Waters’ soloalbums: in elkaar overlopende nummers, met op de achtergrond altijd het geluid van gesprekken, televisiefragmenten en radiostemmen. Maar knap is de manier waarop hij teruggrijpt op het geluid van Animals en vooral The Wall zonder er een plaat van te maken die blijft hangen in een retrosentiment.
In interviews kon Waters het niet nalaten weer uit te halen naar zijn oud-collega David Gilmour, die volgens Waters in zijn leven nooit viel te betrappen op een mening, standpunt of opvatting. Het verschil tussen de twee is inderdaad immens: David Gilmour schrijft nummers en moet daar daarna nog tekst aan toevoegen, waarvoor hij steeds vaker de hulp van zijn vrouw inschakelt. Roger Waters formuleert ideeën, en giet die in muziek. Hij is een denker met een bas, een maatschappijcriticus met een microfoon. Maar David Gilmour mag dan de man zonder eigenschappen zijn, zijn gitaarspel is fenomenaal. Want laten we eerlijk zijn: de erfenis van Pink Floyd bestaat niet alleen uit de ideeënrijkdom van Waters, maar ook uit de onovertrefbare gitaarsolo in Comfortably Numb en het onvergetelijke intro van Wish You Were Here. Zo hoog reiken de hoogtepunten van Is This the Life We Really Want? dan ook niet. Maar de ingehouden woede, prachtige zinnen, het bijtend sarcasme (‘Wish you were here in Guantanamo Bay’) en de geweldige muzikale inkleuring maken er wel een album van dat volstrekt ouderwets is, in de beste zin van het woord.
Roger Waters, Is This the Life We Really Want? (Sony Music). Volgend jaar op tournee door Europa