Het zijn moeilijke tijden voor de Britten. Nu de Brexit-parlementsverkiezingen eraan komen, is de politieke chaos compleet. Misschien, zou je kunnen denken, zouden ze een stevige Henriade kunnen gebruiken als uitlaatklep. Of tenminste een Henry V waarin ze bij Agincourt afrekenen met de Fransen. Blijkt een brug te ver. In de zomer zag ik een productie van de Royal Shakespeare Company in Londen die zo woke was (Henry gespeeld door een jonge zwarte vrouw én dat moest het publiek weten ook) dat de moed je in de schoenen zonk.
Misschien dan The King, een nieuwe Netflix-film met Timothée Chalamet als de jonge koning en Joel Edgerton als zijn vrolijke, bierdrinkende mentor Sir John Falstaff. Ook dit valt tegen: een film nog slapper dan die extreem politiek correcte rsc-productie.
Dramaturgen variëren vaak Falstaffs rol in de Henriade (Richard II, de twee delen van Henry IV plus Henry V). Strikt genomen komt hij in Henry V niet voor, behalve in de vorm van een prachtige lofrede door een kroegbazin. Dat kan natuurlijk niet in een Netflix-film, en al helemaal niet als de acteur die Falstaff vertolkt betrokken is bij de productie en het script. Tussen 2016 en 2017 speelde Edgerton in drie briljante films: Loving, Midnight Special en It Comes at Night. Zo’n acteur moet je inzetten, dus kreeg Falstaff een enorme rol in The King – tot het ridicule aantoe. Niet alleen bedacht de vrolijke ridder een cunning plan om de Fransen bij Agincourt te verslaan (iets met modder en harnassen), ook leidt hij hoogstpersoonlijk de aanval en sterft hij uiteindelijk in de armen van zijn vriend Hal. Falstaff is de centrale figuur van de Henriade, ja, maar dit lijkt mij iets te veel van het goede.
De film telt evenwel energieke momenten, vooral aan het begin en hoofdzakelijk dankzij tweede andere acteurs: Ben Mendelsohn in de rol van de stervende Henry IV en natuurlijk Chalamet, na zijn doorbraak twee jaar geleden in Call Me By Your Name een ster met wie iedereen wil werken. Waarom dat zo is, illustreert The King: deze acteur bezit een broeierige intensiteit die lijnrecht tegenover zijn jeugdige voorkomen staat. In die zin past hij veel beter bij de rol dan Laurence Olivier of Kenneth Branagh die Henry eerder in veel betere films hebben vertolkt. Wat mij nog het meeste fascineerde tijdens het kijken naar Chalamet is het vooruitzicht van zijn rol als Paul Atreides in de komende verfilming van de klassieke sciencefictionroman Dune. Paul en Henry zijn in feite hetzelfde personage: jonge prinsen die vaders moeten opvolgen die het bont hebben gemaakt wat betreft oorlog zoeken met andere naties.
Al met al is het jammer dat The King mislukt is. Modern televisiedrama biedt een ideaal platform voor een Henriade of voor alles van Shakespeare. Stel je voor: Netflix verfilmt de beste stukken én in de oorspronkelijke vrij-versteksten. Dat lijkt inderdaad een brug te ver.
Nu te zien op Netflix