Muziek - Leon Verdonschot
Third Eye Blind / Beyoncé
Acht jaar zit er tussen het laatste album van Rosin Murphy (ex-zangeres van Moloko) en haar nieuwe, Hairless Toys, dat in De Groene Amsterdammer van volgende week wordt besproken. Acht jaar stilte in de popmuziek, dan komt het moment dichtbij dat je nieuwe werk een ‘comeback’ wordt genoemd. Metalband Tool werkt momenteel aan haar nieuwe album, het eerste sinds 10,000 Days uit 2006 (!). En in juni verschijnt eindelijk, na ruim zes jaar, het nieuwe album van Third Eye Blind, een van de beste popbands van de Verenigde Staten. De single die het album vooraf is gegaan lijkt een koerswijziging in te luiden: minder gitaren, meer elektronica. Maar nog interessanter is het tweede voorproefje: Third Eye Blind blijkt een cover te hebben opgenomen van Beyoncé’s Mine. De eerste reacties van fans waren extreem negatief, maar zijn inmiddels verstomd, want de cover is zeer geslaagd. En zoals Third Eye Blind-zanger Stephan Jenkins terecht opmerkte toen hij uitlegde waarom het nummer hem zo raakt: de tekst van Mine is ijzersterk.
U2 - geeft in september vier concerten in Ziggo Dome
Hun laatste album werd niet alleen lauw ontvangen, het werd ook overschaduwd door de wijze van distributie: opeens stond U2’s Songs of Innocence bij alle iTunes-gebruikers ter wereld in hun bibliotheek. Een luidruchtig deel ervan bleek dat als een enorme aanval op hun privacy te ervaren. Deze week begint de wereldtournee die de band in september vier avonden naar de ZiggoDome brengt. U2 speelt in relatief weinig steden, maar dan wel heel vaak. Hopelijk gaan ze doen wat Pearl Jam en Bruce Springsteen al jaren doen: vaak wisselen van setlist. Hoe de nieuwe nummers live ook zullen vallen (pas op het podium zal hun kracht blijken), live is U2 altijd een van de beste bands ter wereld gebleven. De wereldtour begint deze week. In het programma van Jimmy Fallon gaf de band een voorproefje. En begonnen ze met een verwijzing naar het fietsongeluk waardoor Bono vorig jaar een tijd lang uit de running was:
Televisieserie - Gawie Keyser
Penny Dreadful – wekelijks op Netflix
De Britse stripkunstenaar Alan Moore, auteur van de beroemde graphic novel Watchmen, creëerde aan het einde van de vorige eeuw een serie comics waarin hij in het wilde weg personages uit klassieke verhalen bij elkaar brengt, onder andere H. Rider Haggards avonturier Allan Quatermain, Jules Verne’s Kapitein Nemo, Bram Stokers Mina Murray (verloofde van Jonathan Harker) en Robert Louis Stevensons Henry Jekyll en Edward Hyde. Het resultaat was het prachtige The League of Extraordinary Gentlemen.
Iets soortgelijks doen scenarist John Logan en producent Sam Mendes, beiden betrokken bij de James Bond-film Skyfall, in de televisieserie Penny Dreadful, waarvan het tweede seizoen nu bij Netflix begint. Ook hier hebben we literaire personages die uit hun eigen verhalen zijn weggerukt en getransplanteerd zijn naar de setting van de serie. Om er een paar te noemen: dr. Victor Frankenstein, de Wolfman, Mina Murray, professor Van Helsing en diverse verschrikkelijke furies die misschien wel in de ban zijn van de Prins der Duisternis, Graaf Dracula, die — en dat is een van de heerlijkheden van Penny Dreadful — zo’n anderhalf seizoen lang nog niet zijn verschijning heeft gemaakt. Misschien gebeurt dat ook niet; er is immers ook de suggestie dat alle ellende die de personages meemaken in het Londen van rond 1890 iets te maken heeft met, jawel, de Mummy.
Een absoluut hoogtepunt is Eva Green in de rol van Vanessa Ives, een prerafaëlitische schoonheid die samen met Sir Malcolm Murray, een avonturier gespeeld door Timothy Dalton, Frankenstein en de cowboy Ethan Chandler (Josh Hartnett) de krachten van het kwaad bestrijden terwijl ze op zoek zijn naar Mina, dochter van Sir Malcolm. Althans, in het eerste seizoen. In de eerste twee afleveringen van het nieuwe seizoen (Mina is gevonden en doodgeschoten door Sir Malcolm, want ze was niet meer te redden uit de greep van het kwaad) bouwt scenarist Logan verder aan zijn personages: het monster van Frankenstein krijgt een metgezellin, Vanessa raakt bezeten, Ethan krijgt te maken met Scotland Yard in een onderzoek naar Jack The Ripper-achtige moorden en Sir Malcolm raakt in de ban van een vrouw die in dienst staat van de vooralsnog onbekende boze macht die kennelijk uit is op de vernietigen van de mensheid.
De naam zegt het al: Penny Dreadful, een verwijzing naar pulpboekjes die in de negentiende eeuw populair waren dankzij sensationele verhalen vol geweld en romantiek. De serie volgt dit stramien, als hommage, maar zij overstijgt het niveau van de oervorm ruimschoots dankzij goede scripts en uitstekend acteerwerk door vooral Green en Dalton, twee acteurs die nooit eerder in hun carrière zo goed waren. Maar de belangrijkste reden om Penny Dreadful te zien is het intelligente spel dat de makers met de kijker speelt door naar de bronverhalen te verwijzen, waarbij ze schatplichtig zijn aan Alan Moore die hetzelfde deed in The League of Extraordinary Gentlemen. Tenslotte, de gruwelijke special effects en romantische decorontwerpen zijn bij vlagen beter dan de meeste moderne speelfilms in dit genre.
Het tweede seizoen van Penny Dreadful is wekelijks op Netflix te zien
Televisie - Walter van der Kooi
Het nieuwe Rijksmuseum: De film - NTR, donderdag 21 mei, NPO 2, 19.50 uur.
Regisseur Oeke Hoogendijk stelde uit de vierhonderd uur materiaal die ze voor haar tv-serie over het Rijks draaide een afsluitende lange documentaire samen. Wie het verhaal van grootsheid en kleinheid, arrogantie en toewijding, moedwil en misverstand, onvermogen en slotjubel allemaal nog eens, en net weer anders, voorbij wil zien komen (en wie wil dat niet?) krijgt dus de kans.
Een lijk in het bos - Human, maandag 25 mei, NPO 2, 22.15 uur.
Michiel van Erp en Human hebben iets met moorden. In 2011 maakten ze al de driedelige reeks Moordverhalen waarin een aantal gruwelzaken uitgebreid gereconstrueerd en geanalyseerd werd. Het ging daarbij om waarheidsvinding en schuldvraag, om ongerijmdheden, om het slachtofferschap van de dader, om dilemma’s en verbijstering van haar of zijn omgeving. Binnenkort wordt minutieus de verdwijning van de 37-jarige Pim Overzier in 2001 behandeld, wiens lichaam maanden later keurig begraven in de Flevopolder werd gevonden. Veroordeeld tot twintig jaar voor moord werd Henk Haalboom, in wiens auto een minuscuul bloedspoor van het slachtoffer werd aangetroffen. Op internet is een sluitend lijkende reconstructie te vinden die aan zijn daderschap geen schijn van twijfel laat bestaan. Maar Haalboom ontkent tot vandaag en de steun die hij daarbij krijgt is niet gering. In deze bizarre zaak frappeert misschien het meest dat Haalboom volgens zijn therapeute (en anderen) haast pathologisch fabuleert en bij de politie met de ene na de andere verzonnen verklaring op de proppen kwam. Wat zijn ontkenning niet geloofwaardiger maakte. De film geeft geen uitsluitsel: de waarheid lijkt niet te achterhalen. Haalboom is dader of, als Lucia de B., slachtoffer van dwalingen. En in dat laatste geval ook van zijn niet misdadige maar wel op hol slaande geest.
_ Boeken _ - VPRO, zondag 24 mei, NPO 1, 11.20
Toevallig ontvangt Wim Brands een dag eerder forensisch psycholoog Inge Schilperoord die in haar romandebuut Muidhond in de geest van een pedofiel kruipt. Vrijgesproken wegens gebrek aan bewijs probeert die zijn verlangen te beteugelen. Dat Brands’ tweede gast Jan Fontijn is, naar aanleiding van diens biografie van schrijver en dichter Jacob Israël de Haan, maakt de criminaliteitscirkel helemaal rond: De Haan werd door zionisten vermoord. Maar los van deze gammele ‘bruggetjes’ naar de film van Van Erp: Schilperoords roman is zeer geprezen en Fontijns biografische publicaties zijn van hoog niveau, met als hoogtepunt het tweedelige Tweespalt over Frederik van Eeden. En Wim Brands voert goede gesprekken, dus…
Toneel - Loek Zonneveld
De perzik van onsterfelijkheid - t/m 19 november 2015 in theaters door het land
Hij zat in het verzet, Ben Ruwiel, de hoofdpersoon van Jan Wolkers’ boek De perzik van onsterfelijkheid. Op 5 mei 1980 zwerft hij door Amsterdam. Canadese veteranen trekken nog eens feestelijk over de Berlagebrug, zoals op 5 mei 1945. De straten roken nog van Beatrix’ inhuldiging – Geen Woning, Geen Kroning! Ben Ruwiel loopt met zijn negentienjarige hond Snoet dwars door zijn eigen melancholie en door de restanten van zijn kapotgezopen huwelijk met Cor, ook in het verzet. Tussen hen en de oorlog staat de doodgeschoten verzetsheld die de eerste grote liefde van Cor was. Het wordt een treurige Bevrijdingsdag, die Ben noch Snoet zullen overleven.
De perzik is een onvervalste Wolkers. Met de stank van de oorlog nog in de kleren, zoals in Kort Amerikaans. En met de milde gruwelijkheden uit Een roos van vlees. Rieks Swarte’s ‘Swarte Kunst’ toont het boek in al zijn weemoedigheid. Met mooie hoofdrollen voor Ali Çifteci als de verteller Ben en een weergaloze Swarte-pop-met-Swarte in de rol van Snoet. De dood van Snoet is een mooi staaltje Swarte-tovenarij zoals we die al jaren van hem kennen. De tekstbewerking is van Rik van den Bos.
De perzik van onsterfelijkheid is tot en met komend weekend te zien in Toneelschuur Haarlem, op 19 mei in de Stadsschouwburg Utrecht. Vanaf komend najaar door het land op reis.