Deze film, gebaseerd op een manga van Yukito Kishiro over een robotmeisje dat zonder dat ze het weet een soldaat is, is sentimenteel en bij vlagen kinderachtig. Maar de hoofdpersoon, vormgegeven via een motion capture-performance van actrice Rosa Salazar, is een boeiende figuur. Conform de tekenstijl van het Japanse stripverhaal heeft Alita enorme ogen die tegelijk empathie en afkeer ontlokken. Zo belichaamt ze het idee van de uncanny valley (mensen zijn banger voor robots naarmate die meer op ons gaan lijken). Maar Alita laat juist zien wat het betekent een mens te zijn.
Dat laatste is een cliché, maar dat werkt goed in deze context. Het verhaal van Alita: Battle Angel heeft te maken met een oorlog tussen Mars en Aarde, waardoor een scheiding tussen rijk en arm is ontstaan: een hoog in de lucht zwevende stad is voor de eerste groep, een stad op de grond is er voor de tweede groep. Daar woont Ido (Christoph Waltz), een robottechnicus wiens diensten veelgevraagd zijn, omdat mensen van vlees en bloed aan de lopende band ledematen verliezen in deze gewelddadige wereld. Er is namelijk geen politie in de stad op de grond. Wie er precies aan de touwtjes trekt, blijft onduidelijk. Het volk wordt vrolijk gehouden met een gewelddadige sport, Motorball (schaamteloos gejat uit Norman Jewisons jaren-zeventigklassieker Rollerball).
Als Ido (zeg gerust: Gepetto) een cyborg tot leven wekt die hij op een schroothoop heeft gevonden, blijkt dat die over fenomenale vechtkunsten beschikt. Dat botst met de onschuld waarmee de cyborg, een meisje, haar nieuwe leven tegemoet treedt. Alita, vernoemd naar Ido’s overleden dochter, is een vechtmachine, maar ze raakt meteen verliefd op een mooie jongen van vlees en bloed. Deze Hugo (Keean Johnson) werkt echter voor Vector (Mahershala Ali), corrupte baas van Motorball, tevens vazal van de grote baas van de stad in de lucht.
Het conflict tussen Alita, ‘oorlogsengel’, en de mens-machines in dienst van Vector levert spectaculaire actiescènes op. Op dit punt is regisseur Rodriguez, die eerder Sin City (2005) maakte, behoorlijk getalenteerd, vooral in de wijze waarop hij een fijn gevoel voor humor aanwendt. Zo is er een bar fight, die aloude stijlfiguur uit westerns, waarin een oude cowboy meedoet met wrede robothonden. Dit nadat Alita’s aartsvijand een echt hondje op akelige wijze heeft gedood.
De grootste ster van Alita: Battle Angel is Alita zelf. Haar onschuld is vertederend. En ingewikkeld. Wat zij voelt is fake, en toch kun je niet anders dan met haar mee gaan. Het idee van authentieke emotie gecreëerd door machines – het personage Alita in de film, maar ook de makers die gevoel via computertechnologie fabriceren – is niet nieuw. Eerder zagen we dat bij Gollum in Lord of the Rings en Caesar in de nieuwe Planet of the Apes-films. Maar anders dan deze wezens is Alita toch echt een mens. Ze lijkt op ons. En ook weer niet. Zo blijft het schuren. En is the uncanny, het griezelige, constant aanwezig. Maar het eindgevoel is fijn.
Nu te zien