Wat is er toch aan de hand met Regilio Tuur, onze vedergewicht bokskampioen? Hij is nu alwéér gearresteerd wegens geweld tegen zijn hoogblonde vriendin, de boetiekmedewerkster Pieternel Lakerveld. Afgelopen juni sloeg hij een agent in het gezicht toen hij werd aangehouden na een verkeersovertreding, twee jaar geleden kreeg hij vijf maanden voorwaardelijk, 310 uur werkstraf en een anti-agressiecursus opgelegd omdat hij zijn Pieternel had toegetakeld. Ze moest met gekneusde ribben naar het ziekenhuis na een bestraffende kastijding. Haar vergrijp: ze nam haar gsm’etje niet op. Tuur zat toen nog midden in de proeftijd na zijn veroordeling, in 1999, tot honderd uur werkstraf en twee maanden voorwaardelijk vanwege mishandeling en bedreiging van zijn ex-echtgenote, het eveneens hoogblonde fotomodel Melinda den Outer.

De profbokser maakt langzamerhand van zijn beroep wel heel erg zijn hobby. Ditmaal zal hij waarschijnlijk niet ontkomen aan gevangenisstraf. En dat komt heel slecht uit omdat Tuur juist doende was een comeback te maken in Nederland, na vijf jaar afwezigheid uit de bokssport en een mislukte zakelijke loopbaan in de herenmode. Ook was hij net voorzitter geworden van de profsectie van de Nederlandse Boksbond, maar die wil hem nu niet meer hebben omdat Tuur «een smet» op de sport zou werpen. Tuurs losse handjes buiten de ring staan zijn ambities in de sport danig in de weg.

Eind vorig jaar kondigde de oud-wereldkampioen die comeback aan in een ellenlange monoloog ten overstaan van de verbaasde sportpers. «Ik heb een fase in mijn leven gekend waarin ik niet meer kon lachen. Die heb ik afgesloten. Ik wil slechts positief naar de toekomst kijken.» Vrijwel zeker zou hij binnen vijf maanden opgaan voor de wereldtitel. Zijn home coming in Rotterdam was het eerste van zes verder door hemzelf georganiseerde gala’s volgens het «concept» Fight, Fun and Fashion. Maar het publiek had al snel door dat Tuurs keuze voor een «opgewarmd lijk» als tegenstander, de veertigjarige Amerikaan Simmons, doorgestoken kaart was. Op het tweede boks-, mode- en entertainmentgala in Arnhem, AvondTuur gedoopt, kwamen slechts zevenhonderd mensen kijken naar zijn winnende gevecht tegen de niet al te sterke Amerikaan James Zeikle. Het was Tuurs vierde zege sinds zijn rentree, die in de Verenigde Staten was begonnen.

Klaarblijkelijk lukt het Tuur niet om zijn positieve voornemens te verwezenlijken, al ziet hij zichzelf als volmaakt onschuldig. Als twee geliefden spanningen hebben, «wordt aanraken nu eenmaal al gauw aanranden. De zaak wordt erg opgeklopt.» En dat akkefietje met die agent? Tuur kreeg een duw van de politieambtenaar die hem moest fouilleren (zelf zegt hij in Nieuwe Revu: «Een slag in mijn zij») en is erop getraind «om dan meteen een afwerend gebaar te maken. Ik raakte hem met de vlakke hand, niet hard. Als het mijn vuist was geweest, was hij niet meer wakker geworden. Toch viel hij heel theatraal, hij lag meteen te spartelen op de grond.»

De prof kent duidelijk zijn eigen kracht niet, al beweert hij dat hij veel aan T’ai Chi doet: «Ik keerde me af van de negativiteit en creëerde ruimte tussen mij en de agressor», de agent dus. Misschien is het moeilijk voor iemand die in de Nationale IQ-test een score van 81 behaalde om de filosofie achter T’ai Chi te begrijpen, misschien ligt het aan zijn jeugd. Hoe dan ook, Tuur is van mening dat er niks mis is met hemzelf.

Volgens de psycholoog die werd ingeschakeld in de vorige rechtszaak kampt de oud-wereldkampioen met een «emotionele ontwikkelingsstoornis», met «hechtings- en onthechtingsproblematiek». Jargon dat de therapeutisch geschoolde Tuur niet vreemd is. In zijn prille jeugd werd hij in de steek gelaten door zijn vader en pleegvader. Hij kreeg last van «verlatingsangst». Ook zijn moeder moest hem tijdelijk in Suriname achterlaten om in Nederland een beter bestaan op te bouwen. Die klap is Tuur naar eigen zeggen niet te boven gekomen. Sindsdien is zijn moeder «de spil» van zijn leven. Hij zet vrouwen op een voetstuk en noemt in De Telegraaf de leden van de andere sekse — daar is hij weer — «de positieve spil in mijn bestaan. Ik ben een echt moederskindje.»

Tuurs advocaat zal ongetwijfeld alles in het werk stellen om het wangedrag van zijn cliënt te verzachten met een beroep op zijn ongelukkige jeugd. De relatieproblemen hadden ook weer alles met verlatingsangst te maken, want nadat zijn huwelijk was gestrand — en hij was in 1997 nog wel speciaal met boksen gestopt om het te redden — liep alles mis. Zijn herenmodezaak ging failliet, hij mocht zijn dochtertje Aleaya — «mijn achilleshiel» — niet meer zien. Aan het Rotterdams Dagblad verklapte Tuur dat hij zijn oudste dochter voortrekt boven Estée, het dochtertje dat hij samen met Pieternel kreeg. Dus werd het ruzie.

De vraag is of vriendin Pieternel hem ook ditmaal zal vergeven. Twee jaar geleden deed ze aangifte tegen Tuur, maar verzocht de rechtbank om een milde straf omdat ze van hem hield, ze waren «soulmates». De klassieke vrouwentrekjes die Pieternel vertoont — ze maakte trouw de huur van zijn flat in de Verenigde Staten over toen hij in voorarrest zat en vergaf hem keer op keer zijn gewelddadigheid — zijn kenmerkend voor de partners van mannen die hun agressie niet onder controle hebben. Aldus maken Tuur en zijn vriendin dezelfde denkfout, het verwarren van liefde tussen volwassenen met belangeloze moederliefde.

Tuur voldoet aan aardig wat kenmerken uit de psychopatentest van Psychologie Magazine. Hij is een gladde prater en heeft volgens zijn voormalige coach Hector Roca «een welhaast griezelig talent om mensen in zijn omgeving net zo hard in hem te laten geloven als hij zelf doet». Tuur overschat zichzelf. Ofschoon hij op 12 augustus 35 jaar wordt, dacht hij dat hij in korte tijd opnieuw de wereldtitel kon veroveren. Tuur neemt niet de verantwoordelijkheid voor zijn eigen gedrag. Hij kent geen berouw of schuldgevoel, bagatelliseert zijn gewelddadigheid en houdt zich niet aan de afspraken van zijn voorwaardelijke invrijheidsstelling. Hij kan ook niet tegen kritiek. Na het AvondTuur-gala in Arnhem reageerde hij diep gekrenkt op de doorgestoken-kaart-analyse.

Zijn vrouwen kunnen erover meepraten dat hij niet tegen frustraties kan. Tuur is impulsief en onbetrouwbaar: hij heeft met iedereen in de bokswereld ruzie gehad, verliet tot twee keer toe de Nederlandse Boksbond, verkaste tijdelijk naar de concurrerende stichting Beroepsboksen Nederland, brak met zijn promotieadviseur Maarten de Vos, regelde zelf dat boksgala in Arnhem terwijl De Vos een dag later al een gala in Rotterdam had georganiseerd, en kreeg allerlei rechtszaken aan zijn broek omdat hij zakelijke afspraken niet nakwam. De vedette staat zelfs nergens ingeschreven.

Heeft Regilio Benito Tuur dan geen goede kanten? Zeker wel. Zoals hij mokkend tegen de rechter zei, doet hij «veel voor het goede doel». In 1999 werd hij door minister Borst uitgeroepen tot Niet-Roker van het Jaar. In 1998 dirigeerde hij een groep soapacteurs en TMF-veejays voor de cd Hoop doet leven, ten bate van de slachtoffers van de orkaan Mitch. En hij deed mee aan een benefietwedstrijd voor de op 11 september omgekomen medewerkers van het World Trade Center.

In Surinaamse kring vindt menigeen dat Tuur, en trouwens ook Edgar Davids, de goede naam van de Surinaamse gemeenschap door het slijk haalt. Tuur moet eens een zwarte vriendin nemen in plaats van al die blondjes, die hem toch alleen maar willen voor de «doekoe». Trouwens, zo’n vrijpostige «sma» mag je af en toe best een klap geven, want in Holland denken ze dat ze alles mogen.

En nu maar hopen dat de therapie die hij ook nu weer zal moeten volgen van de rechter, wel zal helpen. Surinamers denken van niet: voor zelfreflectie heeft de pugilist te weinig hersencapaciteit.