Op een ochtend kruiste ik de hal van het hotel. Daar zat hij, zwijgend. Tegenover hem twee meisjes tegelijk. Die juist op dat moment, indringend en meedogenloos, de moeilijke vraag: ‘Are you gappy?’ stelden. Hij gaf geen antwoord. De hal was even donker als koel. Voor hem op tafel een paar dozen waarin puzzels en andere mogelijkheden tot tijdverdrijf. Door een halfopen deur klonk pianospel. Bach op een pianola. Naar buiten lopend met het heldere zwemwater al in zicht hoorde ik nog steeds die pinnige snelle hamertjes. Ze leken verwant aan het zonlicht. Muziek aan de rand van een zwembad heeft een bijzondere werking. Al merk ik dat soms pas veel later. Die pummelige maar toch ivoren dansmuziek is voor altijd verbonden aan een bijna versteende man in een Catalaans hotel.