Want, droom of niet, droom maar bij een iets later nader inzien toch wenselijke werkelijkheid, liet mij een volgende maal opnieuw binnenlopen bij die aardappelen- en groentewinkel. De daar altijd weer verbijsterende overgang tussen licht en donker weliswaar gemarkeerd door een blauwstenen dorpel (waarover het licht struikelen is), bijna routineus genomen en mijn ogen zoekende naar het vertrouwde kistje vol blanke en angstvallige stengels, trof ik het daar iets meer op kwart over drie staan dan anders. En zie, de gebruikelijke egaal gestructureerde zeeleeuwenrotskleurige bedekking, zo herkenbaar uit eerdere gewaarwordingen, was vervangen door een geblokte keukenhand doek, drassig weliswaar maar onmiskenbaar donkerrose. Onthutst, dat was ik. Gek, dat zoiets kleins, onbelangrijk relatief, je toch voor de kleinste zandkorrel tijd van je stuk kan brengen. Waarom? Moest ik daar de groente prinses mee lastig vallen? Met mijn inquisitief geneuzel in andermans sans doute (sin duda, ohne Zweifel, enz.) verstandige, maar voor de eerste de beste loslopende klant schijnbaar onlogische ingrepen? Was zij niet net bezig een net persoon een hoed vol aadappelsla af te wegen en had zij niet van nacht van Rip Kirby gedroomd, wenste zij zich niet soms een bril van Paul Gaulthier, gesneden uit balsahout met slechts via zwaluwstaartverbinding aangezette veren? Had zij, als een echte J.A.P., die het ooit in Genua had geleerd (dat zulks de zware dagen verdraagbaar maakt) niet precies nu, op de derde dag van de onze kere week die aan haar maandelijkse periode voorafging, weer die alles overstelpende zin in een portie rigatoni allárrabbia ta? Haar tevens die bliksemsnelle vrijage met een aanvankelijk slechts komisch vrijpostig overkomende leptosome suppoost in het Etruskisch museum te Volterra opnieuw voor de geest brengend?