Over de jonge bewoonster van dit ook wel een tikje griezelige honk wordt bij aanvang aangekondigd dat ze er niet meer is. Als ze daadwerkelijk binnenkomt lijken we te maken te hebben met een bepruikt spook. Ze spreekt ook vanaf een of andere gene zijde, althans haar stem komt tot ons via een vervreemdende galm met iets knetterigs erin. Ze is een kunstmatige dame. Een soort ster. Ze is een ge(re)creëerd mens. Een door een aangeharkte nep-wereld bij elkaar gefrunnikte beroemdheid. Ze is Kate. En wij gaan alles horen over haar opkomst en haar onafwendbare ondergang.

Verantwoordelijk voor de voorstelling The Truth about Kate is (behalve Frascati Producties) een kwartet van grote talenten. Jibbe Willems schreef een tekst die je een monologue extérieur kunt noemen, een overpeinzing waarbij de denkende spreekster zichzelf totaal binnenstebuiten keert en achterstevoren naar onder en naar boven trekt. Zo’n tekst waarbij ons in taligheid alle hoeken, gaten, rondingen en bloedstolsels van een hersenpan worden getoond. Geräuschmacher Jimi Zoet heeft daar een geluidsontwerp bij gemaakt waarbij je niet weet of je hoort wat je denkt te horen. Davy Pieters heeft het idee bedacht en – er voor zittend – de beheersing en controle over de ingezette middeen bewaakt – dat wordt wel ‘regie’ genoemd, maar dat is hier een te mager woord voor. En Naomi Velissariou speelt de brokstukken van een verscheurd leven aan elkaar.

Sommige toneeltalenten kunnen iets wat schakelen heet, van de ene stemming naar de andere schieten alsof je iets met een lichtknop doet. Velissariou heb ik dat al een keer eerder zien en horen doen toen ze onlangs met zevenmijlslaarzen door de Griekse mythologie de Griekse tragedie denderde en ook haar eigen (Grieks-Vlaamse) geschiedenis daarin meenam. Hier speelt, toont en demonstreert ze alle aspecten van het verprutste leven van een puberster. Inclusief de haar belagende partijen. Inclusief een talkshowmaster van wie het bijna jammer is dat hij een naam krijgt, omdat de ‘imitatie’ archetypisch sterk is. Ook doet ze een geleidelijk volledig uit de hand lopend nummer met een intercom en een van glad steen gebakken zeehond, dat een onbedaarlijk staaltje supergeestige playback-slapstick oplevert. Omdat de gezonde mengeling van ironie en sarcasme zo uitgebalanceerd is, in de tekst, in het spel, in de vorm (Bob Ages) en in het geluid en de regie, wordt het nergens hysterisch of melodramatisch, blijft het slachtofferschap van dit zielige wicht binnen de perken en kunnen we dus onbevangen blijven kijken. Meesterlijke voorstelling.

The Truth about Kate speelt op 7 en 8 maart in de Rotterdamse Schouwburg en op 11 maart in STUK Leuven. frascatiproducties.nl

Beeld: Naomi Velissariou in The Thruth about Kate (Jochem Jurgens).