Monrovia – Gekweld staart Joshua Milton Blahyi voor zich uit als hij vertelt over de oorlogsmisdaden die hij heeft begaan. In de Eerste Liberiaanse Burgeroorlog was hij met zijn militie kindsoldaten verantwoordelijk voor twintigduizend slachtoffers. Bovendien was zijn oorlogsvoering doordrenkt met luguber bijgeloof. Harten van slachtoffers werden gegeten om bovennatuurlijke krachten te verwerven en Blahyi trok naakt ten strijde, want dat zou hem tegen rondvliegende kogels beschermen. Het verklaart zijn opvallende oorlogsnaam: General Butt Naked.

Nadat hij Jezus aan het front had ontmoet zwoer hij de duivel af. Sindsdien verzorgt hij kerkdiensten door het hele land. Maar de meeste dagen slijt Blahyi in de luwte van de Liberiaanse heuvels, waar hij voormalig kindsoldaten opvangt die sinds de oorlog worstelen met een drugsverslaving. Berucht als hij was, zo geliefd is hij nu in de regio, waar de geloofsgemeenschap vol verwondering aan zijn lippen hangt omdat hij in zijn leven zowel het woord van de duivel als dat van God heeft verkondigd. Zijn liefdadigheid neemt niet weg dat er oneindig veel bloed aan zijn handen kleeft waarvoor hij nooit verantwoording heeft afgelegd. Hoewel er in het buitenland nog regelmatig Liberiaanse oorlogsmisdadigers worden berecht is er in Liberia nooit iemand veroordeeld voor de wanpraktijken van weleer. Voormalige warlords hebben zichzelf zelfs in machtige posities weten te manoeuvreren. In het oog springt Prince Johnson, nu de machtigste senator van het land, destijds verantwoordelijk voor het martelen en vermoorden van oud-president Samuel Doe. Beelden daarvan circuleren nog altijd op het internet, maar hij en zijn collega-krijgsheren hebben sinds hun politieke toevlucht elke aanzet tot gerechtigheid in de kiem gesmoord. De straffeloosheid uit de burgeroorlog zet zich voort in het heden. Seksueel geweld viert hoogtij en hedendaagse misdadigers ontlopen hun straf met speels gemak. Blahyi wil daarom wél berecht worden. Hij vindt dat Liberia wordt gegijzeld door het verleden en dat herstel van het rechtssysteem alleen mogelijk is door berechting van oorlogsmisdadigers. ‘Ik wil verantwoording afleggen voor mijn daden, als dat betekent dat ik een gevangenisstraf krijg, dan is dat zo.’ Hij noemt het onvermijdelijk en het enige juiste voor het welzijn van zijn kinderen en de toekomst van Liberia.