Om in grove streken de algemene strekking te schetsen van wat de Nederlandse columnisten en sprekende hoofden te zeggen hadden over Occupy Amsterdam: verzet? Ach, wij hebben het allemaal al lang gezien. De wereld willen verbeteren en boos zijn op ‘het systeem’, het is zo Kinderen voor kinderen, zo jaren zestig. En bovendien zijn alle demonstranten 1) in feite ontzettend verwende rijkeluiskinderen; 2) BN'ers die alleen maar kicken op aandacht.
Het collectieve gemopper is weinig verheffend, nota bene omdat dezelfde groep de afgelopen jaren collectief schande heeft gesproken van de mentaliteit van zelfverrijking in het bankwezen die door geen crisis of reddingsplan kon worden aangetast. De bekende oude mannen met hoge zuurgraad roeren zich, maar ook een doorgaans zeer lezenswaardige auteur als Bas Heijne verstrikte zich in NRC Handelsblad in een warrig betoog met merkwaardige verwijten (‘de bestormers van de Bastille riepen wat anders’) en de onwaarschijnlijke constatering dat er niets met alle kritiek op het huidige economische stelsel gebeurt vanwege een gebrek aan engagement. In Het Parool beweerde Theodor Holman dat alle demonstranten heimelijk antisemieten waren. Sheila Sitalsing voer in de Volkskrant uit tegen ‘volgevreten eerstewereldbewoners’ die zich overgaven aan ‘vrijetijdsprotest in een waterdicht tentje’ en zich ‘pedant’ vergeleken met Tahrir. Dan vraag je je toch af wat de jonge generatie in hemelsnaam kan doen om zo'n auteur tevreden te stellen: blijf je thuis, dan ben je apathisch, ga je de straat op, dan moet je wel de juiste zieligheidsfactor hebben, lekkend materiaal gebruiken en je houden aan een lijstje goedgekeurd vocabulaire.
Misschien is het de bevrijding van de anonimiteit, maar zonder naam en foto schreven de commentatoren van NRC Handelsblad wél de voor de hand liggende zinnen op: de demonstranten op het Beursplein ‘delen een gemeenschappelijke ongerustheid over de aard van de huidige economie, vooral de financiële sector. Mensen zijn ongerust, en terecht. De demonstranten moeten daarom serieus worden genomen.’ Misschien is het collectieve afkammen door columnisten van deze demonstranten een gevolg van de doorgeschoten afzeikcultuur in onze media. Misschien is het een nawee van de Fortuyn-revolte, die maakt dat columnisten zich haasten naar veilige grond rechts van het midden. Misschien weigeren babyboomers hun aura van ‘protestgeneratie’ in te wisselen voor het meer accurate ‘mazzelgeneratie’. In ieder geval is het behoorlijk gênant om jarenlang schande te roepen over een uit de hand gelopen graaikapitalisme, en opnieuw schande te roepen als mensen met diezelfde onvrede ook daadwerkelijk de straat op gaan.
Economist: The “occupy” protests. Cross continents