Eerst probeerde ik mijn huwelijk te redden met een idee. Ik heb er tientallen uitgedokterd. Nooit klaagde ik meer over de onmiskenbare truttigheid van mijn vrouw, ik bracht haar elke dag een bosje anjers en verder gingen wij regelmatig op reis. Niets hielp.
Ook het nemen van een kind bleek geen succes. Het was immers al nummer zes. Inmiddels waren m'n ideeen uitgeput. Dus trachtte ik het via de gevoelige snaar. Voor de lunch had ik al drieentwintig gedichten in m'n computer staan. Zij rijmden vlekkeloos, maar hadden allemaal een valse ondertoon. Mijn vrouw zag er nu eenmaal niet meer uit als het meisje dat ik ooit had bemind.
Nu restte mij slechts de hoop op een mirakel. Passief afwachten is niets voor mij. Ik begon te bidden. Toen ook dat niet hielp, besloot ik m'n ideeen, m'n gevoelens en m'n mirakels in een mixer te deponeren.
Dat ging als volgt. Het idee was dat de wat uit de pan gerezen billetjes van m'n vrouw in werkelijkheid een trotse boezem vormden, terwijl haar al te kleine borsten in werkelijkheid haar meisjeskontje was. Toen dit idee goed in m'n kop zat, liet ik er m'n gevoel op los. Het mirakel was dat het hielp.
Mede-Europeanen! Het is niets meer dan een poging onzerzijds. Sluit uw ogen en merk: Londen, Rome, Brussel en Parijs zijn leefbaarder dan u denkt.