In een sublieme scène in Kicks zingt Mimoun Ouled Radi, in de rol van Nordin, in een karaokebar Een meisje van zestien van Boudewijn de Groot terwijl de blonde grachtengordelbabe Kim (Hadewych Minis) toekijkt met begeerte in haar ogen. De scène is terug te vinden op de website van de film, waar hij is omgebouwd tot trailer – een bevestiging dat de makers ook de genialiteit ervan hebben ingezien. Maar misschien hebben ze hem ook om een andere reden gebruikt, namelijk omdat er behalve die scène weinig aan Kicks is.
De film markeert de terugkeer van het ‘team’ van Shouf shouf habibi! uit 2004; Albert ter Heerdt regisseert wederom Mohammed Chaara, Mimoun Ouled Radi en Mimoun Oaïssa in een film over de multiculturele samenleving. In Kicks speelt Chaara de rol van Marouan, een Marokkaan die carrière maakt in het Nederlandse leger; Ouled Radi is Nordin, een Marokkaan die in het vizier komt van Kim, een verveelde jonge vrouw die een relatie heeft met een regisseur en die nu eindelijk eens een allochtoon als vriend wil; en Oaïssa is Said, een kickbokser wiens broertje wordt neergeschoten door een witte agent die misschien uit racistische motieven handelde.
Inderdaad, Kicks bestaat uit een wirwar van verhaallijnen; het is een ‘mozaïekfilm’ in de stijl van Robert Altman en Paul Thomas Anderson. Maar Ter Heerdt is geen Altman, en het probleem met Kicks is dat de regisseur net als in het geval van Shouf shouf het materiaal geen moment volledig onder controle heeft. Er zijn mooie momenten – de filmmuziek door Vincent van Warmerdam mag er ook zijn – maar deze smelten nooit samen tot een geheel, tot een film met inhoud en artistieke meerwaarde.
Dat is een teleurstelling, want Kicks oogt aantrekkelijk. Er zijn tekens dat de regisseur probeert op een breed palet – letterlijk, want mooie breedbeeldfotografie – een geëngageerde reflectie van de huidige Nederlandse samenleving te geven. Een belangrijk motief is bijvoorbeeld het laveren tussen twee culturen: Marouan kiest voor het Nederlandse leger, maar men wil van hem weten wat hij denkt te doen als Nederland ‘in oorlog raakt’ met Marokko. Scherper kristalliseert het thema zich uit in de verhaallijn waarin de Marokkaan Nordin en de blondine Kim elkaar treffen. Mimoun Ouled Radi is een voortreffelijke acteur en je veert iedere keer op wanneer hij op het scherm verschijnt. In de karaokebar met Kim (en Boudewijn de Groot) spat de energie van het scherm. De betekenis van de scène is ondermijnend, vooral ook gezien de polemiek in de echte wereld rond dubbele nationaliteit en de vraag of staatssecretaris Aboutaleb nu wel of niet een ‘Nederlander’ is. Deze film geeft het antwoord. Zie Nordin: Marokkaan in hart en nieren én fan van Boudewijn de Groot én iemand die droomt over een grote doorbraak bij Idols. Hij is zo bezien méér Nederlander dan wie ook, en dat sluit Geert Wilders in, die ongetwijfeld niet naar Idols/X Factor kijkt, een show die humorzin vereist.
Maar de Nordin-momenten verdwijnen in Kicks al te gauw. Er zijn te veel ongemotiveerde plotwendingen, bijvoorbeeld de vraag waarom Nordin en Kim, die voor elkaar lijken te zijn gemaakt, geen relatie krijgen. Waarom gaat Kim toch weer met de slappe, witte regisseur aan de haal? (Ik verklap hier inderdaad iets, maar het maakt in de context van deze zwakke film verder weinig uit.) Nog een vraag: waarom wordt de multiculturele relatie tussen Chantal Janzen en Mimoun Oaïssa zo oppervlakkig uitgebeeld? Janzen zegt twee keer in de film twee woorden en daar blijft het bij. Dat tekent het onevenwichtige script, en een film die niet geslaagd is, op één scène na.
Te zien vanaf 1 maart