Liefdadigheidsconcerten zijn al lang niet meer wat ze geweest zijn. In de jaren tachtig, de jaren waarin ouders riepen dat hun kinderen niet genoeg in protest kwamen, waren goede doelen en meelevende popsterren nog een graag geziene combinatie. Hoogtepunt was in 1986 Bob Geldofs Live Aid, waarbij elk beetje popster meehielp de hongersnood in Soedan en Ethiopië te bestrijden. De jaren erna volgde een reeks initiatieven, maar zo'n succes als Live Aid is nooit meer geboekt.
Hoe zou dat komen? In de jaren tachtig ging de ellende er nog gemakkelijk in, maar misschien is de belangstelling voor stervende kinderen wel evenredig aan het eigen welvaartspeil. Wie het thuis goed heeft, fluit liefst een vrolijk deuntje.
Nu dan. Mariah Carey, Gloria Estefan, Shania Twain, Aretha Franklin en Celine Dion hebben zich verzameld voor het goede doel. Een grootse gebeurtenis, aldus de platenmaatschappij, want de vijf zijn samen goed voor meer dan tweehonderd miljoen verkochte albums, zo'n 25 nummer-1 hits en een twintigtal Grammy Awards. Hun gezamenlijke concert is al geweest, maar getuige de cd-hoes wordt het op 26 december (inderdaad, tweede kerstdag) herhaald op de Nederlandse televisie. Luister en zie dan, want The Divas leveren perfectie. Vakmanschap schuilt al in de samenstelling van deze mega-Spice Girls. Alle stereotiepen zijn aanwezig: de Latino wil wulps dansen (‘We Lat’s love to dance’), de negerin is moeder, de brunette een tikje mysterieus-ondeugend, de halfbloed kwetsbaar en de blonde kijkt meer dan stupide uit de wijd opengesperde ogen. Perfect is ook op de cd-hoes te zien wat de laatste techniek vermag. Het hoofd van Franklin is gerenoveerd tot dat van een negentienjarige puber.
Op muzikaal gebied worden alle registers opengetrokken. Dat begint al bij het eerste nummer van Mariah Carey. ‘My All’ opent met een strijkje, een stem vol overgave en als na drie minuten de aandacht wat afneemt, zet een heuse housebeat in. De rest van het concert zal een soort staalkaart bieden van de popmuziek en haar invloeden. Disco, soul, rhythm & blues, rock, house (techno!) en country, in sterk gekuiste vorm dan. Schokkend is een nummer van Gloria Estefan. In ‘Turn the Beat Around’ is even het opgefokte geluid te horen van Depeche Mode.
Ook de gezelligheid is perfect. Tussen de nummers is er steeds een praatje waarin de ster zegt zich geen diva te voelen maar eerder een ‘divette’. Alles en met name het publiek is perfect, fantastisch en heel mooi - emotioneel gezien dan. En getuige de grinnikjes is er heel wat zusterlijke verstandhouding. Drie nummers voor het einde wordt de hoogste graad van perfectie bereikt. Celine Dion (die met die stupide blik) mept het publiek knock out wanneer ze het nummer ‘My Heart Will Go On’ aankondigt. Het komt er hortend en stotend uit, maar ze zegt: ‘Ik heb dit veel gezongen. Maar vanavond heeft het voor mij een speciale betekenis.’ Gejoel, gefluit. ‘Vandaag precies 86 jaar geleden botste de machtige Titanic tegen die ijsberg.’ Doodse stilte. ‘Ik draag dit nummer op aan de moedige passagiers en crew. Hun verhaal gaat verder.’ De zaal breekt.

  • Mercury Rev, Deserter’s Songs. Wonderlijk. Hoog gewaardeerd door mensen die er verstand van hebben. De orkestrale arrangementen zijn zeker spannend en elke cd waar een zingende zaag op voorkomt die niet irritant is, verdient aandacht.
  • Lambchop, What another man spills. De vorige cd was een van de stilste cd’s ooit. Deze is weer wonderschoon. Folk die al lang geen country en eigenlijk ook geen folk meer is. En geprezen zij Lambchop: eindelijk een abstracte tekening op de cd-hoes die niet zomaar ‘kunst’ pretendeert te zijn, maar ook echt heel mooi is.