Een zelfgemaakte jas

Bobbie Mulder speelt de tegendraadse hoofdpersoon in De regels van Floor, een zestiendelige kinderreeks naar boeken van Marjon Hoffman die samen met Lotte Tabbers de scenario’s schreef. Over Zuidas schrijf ik niet op basis van één aflevering, maar in Floor vormt elke episode een zelfstandig verhaal en in de eerste wordt de vraag gesteld: wat te doen als iemand je een superlelijk cadeau geeft? Kijk zelf naar het antwoord, want wat is dat leuk. Floor (10) moet met mama mee naar Ellie: ‘We hebben afgesproken dat we even extra aardig doen, want ze heeft een hartstikke moeilijke tijd gehad door het overlijden van Birma.’ Klassieke oudermanipulatie: ze hebben natuurlijk niks afgesproken, want daar zijn twee partijen voor nodig. Mama heeft gezegd dat ze aardig moest zijn en dat de kat dood is en Floor dacht: boeie.

Want ze heeft niks met Ellie, een geheel handgeweven, onbespoten, zelfingenomen kunstenaarstype. Die het heeft bestaan Floor een zelfgemaakte jas cadeau te doen, waarin ze volslagen voor joker loopt en die ze bij die ellendige visite dus aan moet. Mama, die net als Floor de niet te vreten macro-hysterisch-dynamische koek, geserveerd bij thee van gras en hooi, uitspuugt als het creatief genie niet kijkt, krijgt het dankzij Ellie prompt even hard voor haar kiezen als Floor toen die haar unieke jas kreeg. En mama krijgt nu alle educatieve teksten die ze tegen Floor uitsprak genadeloos van Floor terug. Niet alleen Bobbie is trouwens goed, iedereen en alles is goed.

En dan meteen maar een juweel van een kinderdocumentaire erachteraan, al wordt die pas eind april uitgezonden. In Luister portretteert Astrid Bussink enkele van de talloze kinderen die de Kindertelefoon bellen, dat luisterend oor bij kleine muizenissen en gigantische problemen. Waar gaat het over? Meisje verscheurd tussen de liefde voor papa en mama die een nieuwe vriend heeft. Bij wie moet ze gaan wonen? Waar gaat broertje wonen? Jongen die houdt van pesten, slaan en schelden; en soms ‘homo’ roept maar begint te begrijpen dat hij er zelf een is. Andere jongen die van azc naar azc moet verhuizen en daardoor geen vrienden kan maken. Meisje dat bijna altijd alleen is omdat mama en papa pas thuiskomen als ze naar bed is.

Gelukkig is er een poes. Heftig? Nou en of, maar wat dacht je dan bij een hulplijn? Niks voor kinderen? Maar dit overkomt legio kinderen en die hebben weer zusjes, broertjes en vrienden die er indirect mee te maken hebben. Altijd dezelfde problemen? Ja, maar hoe zit dat dan bij films over volwassenen? Altijd eros, thanatos, de zeven hoofdzonden. Zeg je dan ook ‘boeie’? De docu is prachtig en geestig vormgegeven, bevat ook lichtere zorgen en biedt het besef, juist bij kijkende kinderen, dat er naar bellende kinderen héél goed wordt geluisterd, dat er voortreffelijk wordt gereageerd en dat dat voor bellers een hele opluchting is. Waar gebeurd, maar geanonimiseerd.