Ondraaglijk leed verstilt, stopt de tijd, zet de wereld op afstand. Door lange shots, wijde kaders, en een rustige montage verbeeldt regisseur Diego Martinez Vignatti dit leed in zijn film La Marea (Het Getij). Dialogen zijn spaarzaam, muziek ook; we horen slechts de branding.
Bij een verkeersongeluk komen de man en het zoontje van Azul om het leven. Ze pakt haar spullen en vertrekt; naar een kleine hut op een verlaten strand. Haar dagen vult ze met hout hakken, water halen, bij het kampvuur zitten en slapen. Ze eet nauwelijks. De ruimte van de overweldigende natuur en de eenvoud van het strandleven brengen niet de verlangde rust, maar maken dat ze zich volledig in haar eigen wereld verliest.
Het wijde beeldformaat maakt dat je soms goed moet kijken om te kunnen volgen wat er gebeurt. Maar het zijn niet alleen de kaders; sommige gebeurtenissen zíjn gewoon ongrijpbaar. Zoals de ruiter die aan komt galopperen: “Azul! We dachten dat je dood was!”, en weer weg rijdt. Vignatti legt niets uit. Een volgend moment: Azul loopt in een bos. Daar is ook haar zoontje, en weg is hij weer. Een droom? Spelen ze verstoppertje? Het gekwetter van de vogels klinkt harder en harder, oorverdovend wordt het. Azul kijkt steeds ongeruster. Dan horen we een brul, buiten beeld; langzaam draait de camera en we zien haar zoontje oog in oog met een poema staan. Terug in het heden vindt Azul een hond met een poemabeet. Ze adopteert hem, zorgt voor hem alsof het haar kind is. Droom en werkelijkheid vormen naast elkaar bestaande realiteiten.
Op het strand woont ook een visser. Als hij een kind bij haar verwekt glimlacht Azul weer, en eet. Is het ene leven vervangbaar voor een ander? Terug naar de echte wereld wil ze echter niet; waneer haar zus haar komt halen verstopt ze zich, de hond in haar armen, hysterisch lachend.
Eugenia Ramírez Miori is fantastisch als Azul. Wanneer ze achterblijft in de ziekenhuiskamer van haar zoontje huilen wij ook, in stilte. Haar geworstel met eten is misselijkmakend en het oneindige gesleep met water maakt dat je uit je bioscoopstoel op zou willen staan om haar te helpen. Niet omdat ze zwak is, haar kracht roept juist bewondering op, maar om de stilte om haar heen te verbreken.
Vanaf 16 augustus in de bioscoop