De dood van een vader of moeder is een inspiratiebron voor veel muzikanten. ‘Mother don’t go/ Daddy come home’, zong John Lennon op het beklemmende Mother. Bono schrijft op het laatste album van U2 met Sometimes You Can’t Make it on Your Own een van zijn meest persoonlijke nummers, over zijn overleden vader. Eels gebruikt het verlies van zijn moeder en zus voor het prachtige album Daisies of the Galaxies.
David Holmes (1969) verloor in 1996 zijn moeder en toen vorig jaar ook zijn vader overleed besloot hij zijn ouders te verenigen op het album The Holy Pictures. Bij iemand als Holmes kun je van tevoren nooit precies zeggen hoe dat gaat uitpakken. Daar is de in Belfast geboren dj en producer te breed georiënteerd voor. ‘Just go and do what you want’, vertelde zijn moeder hem al in zijn jeugd. Holmes werkt op basis van intuïtie en beweegt zich moeiteloos tussen veel verschillende genres als soul, jazz, funk, disco, (psychedelische) rock en dance.
Zo werd hij in de jaren negentig in één adem genoemd met technopioniers als Jeff Mills en Sven Vath. Die scene keerde hij na een paar jaar de rug toe om, geïnspireerd door componisten als John Barry en Ennio Morricone, muziek te maken voor niet-bestaande films (titel van zijn debuut uit 1996: This Film’s Crap, Let’s Slash the Seats). Dat leverde de aandacht op van Steven Soderbergh. Sindsdien heeft Holmes een flink aantal echte soundtracks op zijn naam staan (onder meer voor Soderberghs Oceans-trilogie). Verder produceert hij behalve filmscores en mixalbums veel muziek voor andere artiesten, stelt compilaties van popcuriosa samen en werkt met zijn band The Free Association.
The Holy Pictures is vanwege de persoonlijke inhoud een echte soloplaat geworden, hoewel de soulvolle rock en psychedelica op het gehoor een echt bandgevoel geven. Holmes heeft echter alles zelf in de studio in elkaar gezet en daarbij zelfs een nieuwe component aan zijn muziek toegevoegd: voor het eerst zingt hij zelf, omdat hij niemand anders geschikt achtte om de teksten te zingen. Het album staat, hoe kan het ook anders, vooral in het teken van nostalgie. Je ziet het al aan de zwart-witfoto van zijn ouders op de cover. Je hoort het ook aan de muziek die de sfeer van het verleden uitademt. Drie van de tien nummers gaan direct over zijn vader en moeder: het zweverig galopperende I Heard Wonders, de stemmige Ballad of Sarah and Jack en shoegazer The Holy Pictures.
Die titel is afgeleid van de club in Belfast waar zijn vader kwam. Maar Holmes beschouwt de tien nummers ook als een soort ‘heilige’ hommages aan zijn ouders. Verder lijkt The Holy Pictures met zijn hechte sfeer, muzikale intermezzo’s en ruimtelijke geluid op een echte soundtrack. In zijn abstractie kan iedereen er zelf de film bij bedenken die hij wil. Een resultaat waar Holmes ongetwijfeld erg tevreden over is.
David Holmes, The Holy Pictures (Universal)