Little Simz staat twee keer op Lowlands op één dag. Eerst solo, in de vroege middag in een kleine tent. En later als een van de vocalisten van Gorillaz, als hoofdact in de gigantische Alpha-tent. Zoals ze in november ook in de Ziggo Dome stond met Gorillaz en een paar maanden later solo in de dertig keer zo kleine Tolhuistuin.
De 24-jarige Britse (echt naam: Abisola Abiola Ajikawo) heeft een muziekcarrière op twee sporen en ook van twee snelheden: met haar eigen werk en als gast bij grote namen: naast Gorillaz ook bij Lauryn Hill. Ze nam de klassieke en uit romantisch oogpunt fraaiste route voor een hiphopper: eerst wat mixtapes, daarna een debuutalbum in eigen beheer, vervolgens opgepikt door de grote krachten in de muziekwereld. Haar twee laatste albums heten A Curious Tale of Trials + Persons en Stillness in Wonderland. Fantastische titels. Zo noem je een verhalenboek. Of een album als een verhalenboek. Of een album van iemand die Alice’s Adventures in Wonderland heeft gelezen (of de verfilming gezien) en dan vooral de legendarische zin ‘Imagination is the only weapon in the war against reality’ grondig heeft ingeprent.
Het album trekt aanvankelijk samen op met het boek, met die spanning tussen verbeelding en realiteit als rode draad, fraai terugkomend in tekst en sfeer, terwijl Little Simz haar soms razendsnelle voordracht laat begeleiden door verwijzingen naar funk en oude soul. In de tweede helft van Stillness in Wonderland wordt de toon donkerder en zwaarder. Poison Ivy lijkt dromerig, maar het is een gedesillusioneerd grafschrift van een relatie: ‘We ain’t doing ourselves any good/ We ain’t doing ourselves any favours/ We’ll forever be I wish we could/ I’ll forever be misunderstood’. Zelfs het woord toxic valt: dan is het echt over. Low Tides lijkt er een vervolg op. Het is een fascinerend nummer: alsof we meeluisteren naar hoe een 24-jarige zichzelf toespreekt. Zichzelf moed inpraat (‘Imma always be a strong woman in my heart/ I’m the type to pull it together not apart’) en de moed dreigt te verliezen (‘Gotta make it out/ Before this shit lands me in trouble’).
Ze trekt de desillusie door, door het album af te sluiten met het symbolische einde van het Wonderland waar ze iedereen in het begin nog welkom in heette. Het sprookje is over, in het jazzy, lome No More Wonderland zingt ze: ‘See this world, it isn’t real/ Swear this all must be a dream/ Swear this all must be some fake shit’. Van droomwereld naar fake shit: het verval heeft zijn werk gedaan, ook op de beleving van de verbeelding. ‘Sick and tired of being sick and tired’. Er is een echte wereld met echte problemen van echte mensen, stelt ze ferm, als een dienstmededeling. Je eigen sprookje leven inblazen is knap, het zo hardhandig beëindigen eveneens.
Little Simz staat vrijdag op Lowlands