Vandaag, zeven jaar later, is daar weinig meer van over. De kiezers hadden de partij al eerder de rug toegekeerd. De verkiezingen die volgden maakten een einde aan dertig jaar onafgebroken groei en degradeerden de partij tot middenmoter. En nu doen de leden hetzelfde. Elke week is er wel een lokale mandataris die zegt de partij te hebben verlaten. De helft van de partijtop is inmiddels opgestapt, inclusief de oud-voorzitter, de zoon van de oprichter en de fractieleider in de senaat.
‘Dissidentie is eigen aan een partij die het op een bepaald moment wat minder goed doet’, zegt Filip Dewinter, het gezicht van de partij. Vlaggetjes van de Geconfedereerde Staten van Amerika sieren de schoorsteenmantel in zijn studeerkamer. Op de salontafel ligt de biografie van Wilders. ‘Dan zijn er al snel mensen die denken dat ze het allemaal beter weten.’
De harde hand van Dewinter is de oorzaak van de onvrede. Het is híj die de Vlaamse onafhankelijkheidspartij keerde tegen de gastarbeiders, de vreemdelingen, de immigranten en nu de moslims. Het is hij die de stemmen binnenhaalt met kreten als ‘Waar is de poen van uw pensioen? Het zit in de pocket van Mohammed!’ Het is hij die al twintig jaar fractievoorzitter is en welbeschouwd de enige echte leider van het Vlaams Belang. ‘Het zijn slachtoffers van het cordon sanitaire’, zegt hij over de verlaters. ‘Het zijn mensen die niet bestand zijn tegen de permanente druk van buitenaf. Een partij als de onze wordt uitgesloten en uitgescholden.’ Hoe dat dan wel te doen blijft onduidelijk, maar lijkt ook niet de eerste prioriteit van Dewinter. ‘Onze plek nu is aan de zijlijn. Onze rol is die van zweeppartij. Daar is niks oneerbaars aan. We houden vast aan onze principes.’
Het Vlaams Belang is het Vlaams Belang niet meer. Het is niet meer de partij die politiek Vlaanderen - en België - in gijzeling houdt. Die rol is overgenomen door de meer beschaafde nationalisten van de Nieuw-Vlaamse Alliantie, de nieuwe grootste partij van het land.