In 1995 openbaarde Silverchair zich voor het eerst aan het Nederlandse publiek, op Pinkpop: drie bedeesde Australische jochies van vijftien die door het publiek direct liefdevol werden omarmd. Met hun ruige grungerock vulden ze het gat dat na de ondergang van Nirvana was ontstaan. Op Frogstomp (1995) en Freak Show (1997) hanteerde Silverchair dezelfde formule als de band uit Seattle: zware drumpartijen, schrille, ‘vuile’ akkoorden en introspectieve, pessimistische teksten.
Zanger en gitarist Daniel Johns, het creatieve brein achter de band, is echter nooit te beroerd om iets nieuws uit te proberen. Op Neon Ballroom (1999) en Diorama (2002) nam hij nadrukkelijk afstand van de grunge en werd Silverchair de band van het Grote Gebaar. Dat pakte niet altijd even goed uit. Soms verzandden de experimenten in een onoverzichtelijk ratjetoe van hardrock, pop, klassiek. Hoewel genoemde platen ontroerende en intieme muziek opleverden, zocht de band te opzichtig naar een eigen authentiek geluid. Johns kampte daarnaast al jaren met ernstige anorexia, vereeuwigd in het memorabele Ana’s Song (Open Fire) en artritis, wat geruchten voedde dat het wel eens gedaan zou kunnen zijn met de band.
Op het nieuwe album Young Modern – het eerste in vijf jaar – rekenen de Australiërs, nog steeds pas achter in de twintig, op ijzersterke wijze af met alle twijfels rond de band. De teksten zijn nog altijd doordrenkt van twijfel en zwaarmoedigheid (woorden als ‘tearing me apart’, ‘hollow’ en ‘sickness’ zijn niet van de lucht), maar in tegenstelling tot de eerdere twee albums vliegt dit album niet meer alle kanten op. Veel meer ook lijkt Johns de balans tussen bombast en ingetogenheid te hebben gevonden. De strijkersarrangementen zijn minder aanwezig en op nummers als Low en Reflections of a Sound laat de band zich zelfs tot beatleske gitaarpop verleiden. Bovendien waagt Silverchair zich met succes aan de elektronica. Openingstrack Young Modern Station en de single Straight Lines klinken door hun strakke synthesizercomposities aangenaam verfrissend. Young Modern is hiermee met afstand het beste werk van de groep: na acht jaar moeizaam experimenteren is Silverchair eindelijk volwassen.
Silverchair, Young Modern, Eleven/Virgin