Elektriciteitshuisje

Van de meeste acteurs die meedoen aan de wonderlijke voorstelling After All Springville zie je alleen de benen. Die komen onder de objecten uit waar hun bovenlijven in schuil gaan. Zo is het podium bevolkt door een wandelende kartonnen doos, een idem elektriciteitshuisje en een ronde receptietafel waarvan je nauwelijks begrijpt hoe de verstopte bespeler dit eindeloos voorovergebogen op de rug ronddraagt. De spelers die deze voorwerpen tot leven brengen, hebben niet de beschikking over hun gezichtsuitdrukking, of over hun stem. De taferelen die deze beeldende theaterproductie een verhaal geven, zijn woordloos. Toch krijgen de objecten, louter door hun bewegingen en verplaatsingen, bijzonder veel karakter.

De hooggehakte receptietafel met het witte tafelkleed-rokje is elegant, verlegen en behoeftig, want niemand komt aan dit tafeltje eten. Het elektriciteitshuisje, dat zo nu en dan knallend op komt rennen, is een hysterische aandachtstrekker. En de doos, geholpen door een kartonnen rol die hij/zij als een slurfje in- en uitrekt, is opgewekt en nieuwsgierig maar ook nogal schrikachtig. Het is objecttheater zoals dat voornamelijk gemaakt wordt voor de allerkleinsten, maar bedenker en regisseur Miet Warlop doet hier een volwassen publiek de behoefte aan dialogen vergeten.

Geestig en speels roept After All Springville de ernstige gebeurtenissen op in een verweesde, egocentrische samenleving. Midden op het toneel staat een kartonnen huisje met een menselijke bewoner die niks met de buitenwereld te maken heeft. Hij wordt zo nu en dan via het raam naar buiten gekatapulteerd, waar de levende dingen zijn rust verstoren. Zonder gebruik van muziek weet Warlop de verstilde taferelen een emotionele spanning te geven, die onderstreept wordt door slapstick-ontploffingen en kleurige opblaasbare slierten die de ruimte langzamerhand bezetten. Binnen het Vlaamse theater is Warlop een volstrekt autonome maker, die voor elke productie een totaal andere vorm kiest. Opgeleid als beeldend kunstenaar bespeelt ze het terrein tussen theater, performance en beeldende kunst.

Met haar nieuwste creatie One Song, binnenkort ook in Nederland op tournee, maakte ze indruk op het afgelopen theaterfestival in Avignon. Aan dit ‘live competitieconcert’ doen twaalf performers mee, waaronder musici en een zanger die één popsong een uur lang herhalen. Gekleed in sport-outfit combineren ze hun gemusiceer met onmogelijke fysieke handelingen. De zanger holt pingpongend op een lopende band. Een metronoom voert het tempo gestadig op. Er is een scheidsrechter, en een groepje sporthooligans die de bandleden wisselend toejuichen en uitjouwen. De tekst van het lied gaat over rouw: Warlop maakte een eerste versie van dit vreemde muzieksportgebeuren nadat haar broer uit het leven was gestapt. Milo Rau, artistiek leider van NTGent, vroeg haar om een bijdrage aan zijn serie Histoire(s) du Théâtre, waarop ze besloot verder te werken aan deze performance, waarin de tijd de tegenspeler is. Ren en musiceer voor je leven.