Laten we hem in bescherming nemen. Tegen zichzelf. Laten we hem eerst rustig laten worden door sussende woorden om zijn oren te vlechten. Dan zullen we hem bij de hand nemen of een vriendelijke arm om zijn schouders leggen en hem, zonder dat hij het in de gaten heeft, aan het gewoel en de straatrumoer onttrekken en richting een comfortabele stoel met hoge rugleuning laten schuifelen. Dan zullen wij hem op zijn gemak moeten stellen door hem op een van zijn lievelingslekkernijen te trakteren: een glas kraanwater en een gevulde koek bijvoorbeeld. En als hij weer begint te zaniken dat de koek wel erg veel naar genadebrood smaakt, zullen we hem dit uit zijn hoofd moeten praten. Alles is een kwestie van toewijding, begrip en geduld. Ja, datzelfde geduld dat hij tot onze grote ontsteltenis nu kwijt is geraakt.
Vervolgens zal het echte werk moeten beginnen. Hij zal met ons moeten constateren dat zijn zinloze verbale geweld van de laatste dagen nergens toe leidt. Dat werkelijk niemand hem van zijn stoel wil schoppen. En dat zelfs in het geval dat zijn partij, over twee maanden, kleiner dan de Unie 55 plus blijkt te zijn geworden, hij toch in zijn torentje zal mogen blijven.
Maar ik vrees dat dit niet voldoende zal zijn en dat we, in deze fase aangekomen, snoeihard en confronterend zullen moeten optreden. Hij zal gewoon moeten begrijpen dat hij onmiddellijk met zijn voetstamperij dient op te houden want, en nu komt de verschrikkelijke waarheid, het kan ons eigenlijk absoluut niet schelen of hij wel of niet premier wordt. We don’t care, on s'en fiche!
Desnoods zullen wij onze fluistercampagne moeten staken en in alle talen van de regenboog zijn trommelvliezen moeten laten resoneren. Wij hebben nooit van hem gehouden, maar hem haten doen wij ook niet. Hij laat ons gewoon koud. Dat we hem zo populair hebben gemaakt, is juist omdat we van hem geen last hadden. Omdat hij zich zo kundig in het decor wist te integreren. Als een brandweerman in de coulissen van een theater. Voor het geval dat… Hij stond er wel, maar verpestte nooit ons uitzicht: we keken dwars door hem heen naar de bloemetjes, de dividenden, de grassprietjes en de nieuwe te openen flexibele kredieten. Hij sprak, maar zijn woorden bleven niet aan onze neuronen kleven, zodat wij meer geheugenruimte voor andere dingen vrij konden houden.
Tussen hem en ons geen romance en geen hartstocht, geen vuur en geen passie. Alleen een soort verstandshuwelijk. Heel handig gebruikten we hem, vier jaar geleden, om aan een weerzinwekkend perspectief te ontsnappen: een megalomane christen-democratische kroonprins als premier. Een Judas in wording, zeg maar. Wij hadden schoon genoeg van die egotrippers verwikkeld in broedermoorden en moddergevechten. Hij had tenminste waar wij naar verlangden: smaak noch kraak. Ook wisten wij dat hij vis noch vlees in de kuip had.
Het was geruststellend om met hem in een risicoloze onderneming te stappen. Om ons in zijn kielzog in een zeer brede paarse consensus te wentelen. Slim als we zijn, weigerden we natuurlijk hem te plebisciteren. Zij ego moest zijn bescheiden omvang behouden. Daarom lieten we hem eerst een daverende verkiezingsnederlaag incasseren alvorens hem, met minimale voorsprong, het recht te gunnen zich de grootste van alle andere dwergen te noemen. Nee, van liefde is er nooit sprake geweest.
Maar nu dreigt het mis te gaan. De saaie conci‰rge die wij omwille van onze veiligheid en welzijn rustig in zijn loge hadden geãnstalleerd, is na een sessie Haagse happy hours in een furieuze ruziezoeker veranderd: als wij hem niet weer de grootste van allemaal maken, zal hij geen voet meer in zijn loge zetten. Hij chanteert, dreigt en zou ons het liefst willen gijzelen. Hij polariseert als een dwaas, niet beseffend dat je die techniek nooit tegen je eigen politieke vrienden en coalitiegenoten kunt gebruiken. Een kwestie van geloofwaardigheid. Waarom zou ik voor een liberale neo-sociaal-democratische premier bang moeten zijn en niet voor een sociaal-democratische neoliberale minister-president? Er is een klein probleem: wij zijn gewoon nergens meer bang voor. Wij kopen op zondag, trekken zoals vanouds onze hypotheekrente af, maken ons klaar om onze nieuwe Ajax-aandelen met euro’s te betalen en bellen per seconde. De kleur haar van de volgende conci‰rge zal hier weinig aan veranderen.