Dit jaar heeft de Familie al formidabele tegenstanders uitgeschakeld met Jeltsins grondwettelijke bevoegdheden in de hand: de communisten, de Doema en de oude apparatsjiks. Intern werd de strijd aangebonden met de oligarchen. Met het heengaan van Stepasjins voorganger Primakov verdween de laatste serieuze externe politieke oppositie op landelijk niveau. Na Primakov bedisselde de Familie vrijwel alle benoemingen binnen de regering. Alleen het premierschap ging niet naar een Familie-getrouwe, hoewel Stepasjin wel Jeltsin-getrouw was. De Familie hield hem vervolgens kort. Toch wist Stepasjin te groeien in zijn functie. Met zijn toenemende populariteit in binnen- en buitenland en zijn goede verstandhouding met communisten, nationalisten en het IMF bouwde hij voorzichtig een eigen machtsbasis op. Hij begon zelfs illusies te koesteren over een eigen politieke carrière. Daarmee vormde hij een groeiende bedreiging voor de Familie. Even bedreigend was dat in de aanloop naar de verkiezingen steeds meer kopstukken zich openlijk distantieerden van het Kremlin. Het gevaarlijkst voor de positie van de Familie is de onlangs beklonken coalitie tussen regionale kopstukken en de populaire burgemeester van Moskou, Joeri Loezjkov. Deze coalitie gaat in de verkiezingen flink scoren en kan rekenen op de steun van Stepasjin en Primakov. Daarnaast begon mediamagnaat Goesinski een informatieoorlog tegen Jeltsins steunpilaren. Vooral chef-staf en Familielid Aleksander Volosjin moest het dusdanig ontgelden dat reeds over zijn ontslag gespeculeerd werd. Maar de Familie sloeg terug en liet Stepasjin uit zijn functie ontheffen. De nieuwe premier Vladimir Poetin neemt de Familie-ministersploeg over. Als trouwste bondgenoot van Tsjoebais wordt hij door de Familie volkomen betrouwbaar geacht. Met zijn achtergrond als directeur van de binnenlandse veiligheidsdienst FSB is hij de ideale man om de oppositie tegen de Familie te bestrijden. Ook zijn speciale opdracht bij de FSB om de regio’s kort te houden, spreekt in zijn voordeel. Daarbij hebben leden van zijn FSB tycoons het leven zuur gemaakt met onderzoeken naar hun financiën en met doodsbedreigingen. Terwijl Stepasjin eveneens als ex-directeur van de FSB verrassend milde trekjes begon te vertonen tegenover de oppositie, wordt Poetin gezien als ideale harde hand in dienst van de Familie. De grote test voor de komende tijd vindt plaats in Dagestan. In deze Kaukasische republiek hebben enkele duizenden islamitische rebellen zich ingegraven voor een strijd tegen Rusland. De rebellen zijn zonder aanhang binnen de Dagestaanse en Tsjetsjeense leiding en kunnen niet rekenen op veel steun onder de bevolking. Indien Poetin de geïsoleerde opstandelingen weet uit te schakelen met militaire middelen, bewijst hij zijn doortastendheid door een Kaukasische oorlog te winnen. Indien het Dagestan-conflict uitgroeit tot een nieuwe Tsjetsjenië-oorlog, heeft Poetin een excuus om in Rusland de noodtoestand uit te roepen en daarmee de echte oppositie monddood te maken. Poetin is door Jeltsin aangewezen als de volgende president. Hij is echter volkomen ongeschikt als democratisch leider. Hij heeft moeite met het spreken in het openbaar en is zeldzaam impopulair. Zijn tactische gaven liggen in achterkamertjespolitiek. Hij is alleen geknipt als leider van een coup tegen Jeltsin, in naam van Jeltsin en de Familie. Volgens de communisten is Poetin het symbool van de doodstrijd van de oude orde. Hij is echter meer het symbool van de Russische schijndemocratie. Voor de Familie wordt het erop of eronder.