Het fletse rode boekje sprak van Satsuma-radijs. Dat kun je wel vergeten. In Japan is daarentegen wel degelijk de Satsuma-imo bekend. Dat is de betere gewone zoete aardappel, afkomstig uit de streek Satsuma die in het uiterste westen van Kyushu te vinden is.
Dat was alweer een opwelling, die daikon. Reepjes daikon in de pan. Stokjes zijn het. Snel zacht en gaar. Laat erin en vlug eruit. Indien mogelijk heb ik het in de zevende aflevering van ‘De dood van de lamspoot’ over de in drie dimensies opgedeelde (alleen na zorgvuldig koken zichtbare) nerf van de daikon. Vlak daarvoor kwam dat halve bosje koriander. Van gisteren. Hoewel je in een goed verhaal nooit zo onverhoopt met gisteren mag komen aanzetten. Zeker niet wanneer het in werkelijkheid nog steeds over de lamspoot gaat die, lang voor de bereidingswijze op papier staat, intussen mooi wel een opgewarmde poot is geworden. Waar de zondagmiddag zich goed voor leende. Na verhitting is dit, eerst nog een door de oogharen gezien onmatig vergroot detail van de bekende Botticelli, al snel een botvormig eiland in een plasje van eigen saus, waar zich fluks een dun kleverig gordijntje overheen legt en de geur als geheel niet eens zo ver van die van een Espagnole is verwijderd. Daar heb je alleen een halve week uitzicht van de jongste koksmaat op een wastobbe vol weerbarstig gebeente en gewas voor nodig. Vervolgens zeventien maal ingekookt. Mijn Espagnole is een contaminatie van vandaag en gisteren. Gerecht met een verleden. Recept als flashback. Lassen wij daarom een cliffhanger in: ‘Omdat mijn Espagnole eigenlijk een Japonaise is!’