Maar grunge is dood en er is geen vervanger. Creed wordt weliswaar uitgebracht als alternative en klinkt als grunge, maar is het niet. Creed is net als Spandau Ballet: saai, onorigineel en vlak. Alleen de gitaren zijn een stuk harder en vervormder. En dan de tekst: ‘The walls are cold and pale/ The cage made of steel/ Screams fill the room/ Alone I drop and kneel.’ Uiteraard wordt Creed ook hier een dik succes, mede dankzij het reeds in gang gezette publiciteitsoffensief (dure website, gestunt met de cd-prijs). Maar vooral omdat er in Europa net zo min als in Amerika een alternatief is voor de liefhebber van de steviger popmuziek. We zijn overgeleverd aan het saaiste van het saaiste van de mainstreampop. De laatste jaren van de twintigste-eeuwse popmuziek dreigen te worden gesmoord in een verstikkende deken van blubberbeats producerende, mierzoetgevooisde soul/r&b-groepjes die als paddestoelen uit de grond schieten. Wie radio of televisie aanzet, wordt bijkans onpasselijk van het plakkerige en onoriginele gezwijmel. Zelfs de Britpop is erdoor doodgeslijmd. Vernieuwende bands als Tool, Korn en Deftones zijn verbannen naar de late uurtjes en krijgen op die manier natuurlijk nooit een voet aan de grond in de Nederlandse hitlijsten. Er valt, kortom, weer aardig wat op te neuken. Gelukkig gebeurt dat nog, zo hier en daar (zie Idlewild en Fluf). Hier te lande timmert Brezhnev flink aan de weg met zijn ‘destroika punk’. Ook dit jaar duikt de band weer op in menig van bier, kots en zweet doortrokken jeugdhonk. De ‘Kill Your Local Major Tour’ belooft een waar spektakel te worden. Tien jaar rondtoeren was wel een hommage waard, vond de vaderlandse punkscene. Achttien bands, waaronder NRA en De Heideroosjes, namen het Brezhnev-repertoire onder handen. Dat leverde de cd Decade op, met hoogstaande punk, ska en allerlei vreemds-met-beats. Barstend van de energie en potentie! Absoluut hoogtepunt is de vertolking van Bam Bam Bam door Bambix: (opgefokte zang) ‘My girl is dead/ dead on the street/ shot in the head and left to bleed’, (mooie melodie) ‘you can say that violence meets violence/ can’t you make ’m listen any other way?’ Dát is pas drama. Zouden de muzikanten die op Decade tekeergaan, bereid zijn de Nederlandse r&b-scene wat op te neuken? Dan valt er tenminste weer wat te beleven op radio en televisie. + Idlewild - Hope is important. Vier jonge Schotten stemmen inderdaad hoopvol. De plaat is tegelijk ruig, melodieus én Brits (met van die liedjes) maar rekent af met de erfenis van Beatles en Stones die de Britse pop al decennia lang verstikt. + Fluf - Road Rage. Gitaarvreugde van de Amerikaanse West Coast. Véél leuker dan de doodgeknuffelde, altijd eendere Epitaph-punk. Geen supersnelle ritmes, eerder pompende garagerock. Een beetje als Claw Boys Claw in hun jonge jaren. Maar dan met grappige, goed doordachte teksten.