Franse cinema

Nu kpn TV5 Monde uit het zenderpakket heeft gegooid verlies ik door matige taalbeheersing het contact met de Franse cinematografie. TV5 zendt die immers Nederlands ondertiteld uit, van vooroorlogse klassieker tot recent werk dat meestal voor en door regionale Franse tv-zenders geproduceerd is en onze bioscoop nooit bereikt. Wil je Frankrijk begrijpen, dan biedt dat een geweldig handvat, door artistieke bergtoppen, maar ook door laaggebergte en heuvels. Helaas.

Voor het Franse topsegment moet ik voortaan bij het Vlaamse Canvas zijn want die doen daar meer aan dan de npo. Ze nemen speelfilm sowieso serieuzer. Zo brengt Canvas Cinema regelmatig klassiekers, die ze, ouderwets maar verrukkelijk, laten inleiden door een panel. Ik neem inleiding en film op en bekijk ongehinderd door duiding eerst de film. Daarna de inleiding, die altijd spoilers bevat en bovendien achteraf in vruchtbaarder bodem valt. Recent een verrukkelijke avond dankzij Pauline à la plage van Eric Rohmer. Theatermaker Arne Sierens en Gents filmfestivaldirecteur Patrick Duynslaegher spraken met grote liefde en encyclopedische kennis over film, oeuvre en maker. Dat Rohmer eigenlijk Schérer heette en nooit in de publiciteit kwam omdat zijn deftig-protestantse moeder niet mocht weten dat hij geen literatuurprofessor aan de Sorbonne was, dat is voor begrip van zijn films niet onmisbaar maar wel verrukkelijk.

Prompt vroeg ik me af waarom geen Nederlandse omroep op het idee is gekomen bijvoorbeeld ‘onze’ Gawie Keyser als gids voor filmavonden in te zetten. Dat gaat (nog) niet gebeuren, maar wel komt de vpro met De kijk van Koolhoven. Zes niet-academische maar persoonlijke, bevlogen colleges waarin de regisseur van onder meer Suzy Q, Oorlogswinter en Brimstone verschillende genres en thema’s behandelt aan de hand van fragmenten uit vermaarde films. Thema’s: spaghettiwestern, water/boten, eurohorror, postapocalyptische film, film noir, erotica. Met als dessert een hele film. Zal vast vooral Angelsaksisch zijn, maar zijn eigen Brimstone is er ook bij. En Elle van Paul Verhoeven – geen Franse cinema, maar toch ook weer wel.