De universele bassist en pianist Ernst Glerum kneedt al zo’n vijftien jaar aan een eigen podium binnen zijn Omnibus-bands, een podium waarop hij neust naar niet voor de hand liggende, vaak jonge muzikanten die telkens met zijn aanwezigheid tot bloei en diepgang komen. De laatste vier platen van Glerum Omnibus waren pianotrio’s. Een uitgekauwde formatie in de jazz? Welnee, zo blijkt. Frisser dan dit wordt het niet.
Luchtig is de toon op Handful, alsof de muziek met een plezierige nuchterheid tot stand is gekomen. We horen vooral goede cafémuziek, die tegelijkertijd nooit geclassificeerd klinkt. Complete vrije improvisatie, bebop, dansbare swing, een krontjong traditional: altijd geïnjecteerd met een zweem eigengereidheid waardoor de luisterervaring prettig en prikkelend blijft.
Vijf van de tien nummers zijn van eigen hand. Glerum behield zijn vorige drummer Jamie Peet, een bekwame jazzmuzikant met een duidelijke hang naar pop en hiphop. Dat is heel welkom, want waar een pure jazzdrummer wat eendimensionaal kan gaan klinken, geeft Peet de ritmes en de gehele vibe meer pit en karakter. Hij lijkt zich ook op zijn gemak te voelen bij Timothy Banchet, een opvallend volwassen spelende pianist, vaardig en met mooie ideeën. Banchet speelt sierlijk, met of zonder veel noten. Zijn boeiendste klanken horen we op de standard Cry Me a River, met emotie gespeeld. Op de vorige plaat Paper Models speelde Glerum overigens zelf nog piano (en Clemens van der Feen de contrabas), nu koos hij weer zelf voor de contrabas. Welk instrument ook, Glerum heeft altijd dat nieuwsgierige in zijn speelwijze, wat goed naar voren komt tussen twee van deze jonge enthousiastelingen.
Sinds jaar en dag is hij tevens de bassist van het roemruchte improvisatieorkest icp, waarbij veel mensen een verfoeide piep-knor-associatie hebben. Nu kan vrije improvisatie voor de leek behoorlijk abstract overkomen, terwijl juist een improviserend muzikant open moet staan voor vele soorten muziek. Glerum laat dit horen met zijn omnibusbands waarin wordt gedanst en geswingd. Of zoals de laatste maanden in het muziektheaterstuk Sal Ek Altyd Wit Wees (over dichteres Antjie Krog, door Theatergroep Flint), waarin totaal andere muziek klinkt in samenwerking met gesproken en gezongen tekst.
En met Handful laat hij horen hoe eigentijds jazzmuziek kan klinken in pianotriovorm. De sleutel ligt, zoals in al zijn muziek, bij de openheid, nooit uit de hoogte, maar dicht bij de grond. Hierin is ook de geluidsopname sterk die warm en direct klinkt alsof de muzikanten naast je zitten. Vooral als Glerum zich, zoals regelmatig gebeurt, met zijn strijkstok stijlvol botviert op de snaren: die resonanties zingen lang na.
Glerum Omnibus, _Handful (Favorite Records). Sal Ek Altyd Wit Wees op 8 december in Leusden en op 10 december in Austerlitz_