‘If this band were from London or Brighton or New York, they would be on the cover of magazines’, aldus Cath Aubergine van Manchester Music over Appie Kim. Appie Kim is het soloproject van zangeres en gitariste Natasha van Waardenburg, voorheen gitariste en songschrijver bij De Nieuwe Vrolijkheid. Begin 2007 begon ze met eigen materiaal op te treden, slechts begeleid door Marcel Duin op drums (en soms toetsen). Appie Kim was geboren.
Vorig jaar herfst maakte Appie Kim een korte tournee door Engeland en de kritieken waren lovend. Terry Grego (ook uit Manchester) van Forty Shades of Noise schreef: ‘Natasha is indringend wanneer ze worstelt met haar gitaar en gekweld de zaal in kijkt vanonder haar donkere haar, met donkere ogen en een bleek gezicht. Haar stem is krachtig en ontroerend en hield het publiek gevangen. Ik besefte opeens dat ik helemaal opging in de songs en haar performance.’ Dezelfde Grego begon zijn stukje nog wel met op te biechten dat hij aanvankelijk weinig zin had in een avond met louter Nederlandse bands (naast Appie Kim traden ook Hallo Venray, The Sugarettes en Vox Von Braun op): ‘Onderweg probeerde ik wanhopig één musical act te bedenken die uit het Lage Land kwam, en het beste dat ik kon bedenken was dat mogelijk, misschien, 2Unlimited daar vandaan kwam, maar ik wist het niet zeker.’ Dus: als je als Nederlandse band in de smaak weet te vallen bij de Engelse muziekpers, doe je iets heel erg goed.
Vanwege de bezetting – gitaar en drums/toetsen – wordt Appie Kim wel met de White Stripes vergeleken, (al is Natasha hier dan ‘Jack’ als songschrijver, gitariste en lead singer), maar qua geluid hebben ze daar weinig mee van doen. Appie Kim klinkt met venijnige, bluesy gitaarrifs, psychedelische echo’s en dito, ietwat vertraagd drumwerk nog het meest als The Velvet Underground. Onlangs is het debuutalbum AOK verschenen, met twaalf heel verschillende maar allemaal even sterke nummers. Van het bluesy List of Broken Hearts, het dromerig echoënde Hello? Hello? en het stampende 60 Blows to His Shadows tot de opgewekte meezinger Some Prefer Black & Some Prefer Blue. De gemene deler is een fijn gevoel voor rock-’n-roll, zonder in clichés te vervallen. Mooi zijn ook de ironisch-melancholieke teksten met zinsneden als: ‘he deserves 60 blows to his shadow’ of: ‘some prefer black, some prefer blue, but I prefer you’.
Live komt de band het best tot haar recht. Zelf zag ik Appie Kim een tijdje geleden in de Nieuwe Anita in Amsterdam. Op het podium stond een tenger meisje met een fascinerend soort bezetenheid verdomd goed gitaar te spelen. De gruizige, prettig rammelende gitaarklanken in combinatie met de ijle vocalen en het psychedelische drumwerk van Marcel Duin hadden een betoverend effect. ‘This is fucking brilliant’, klonk een stem achter mij. Zou Terry Grego de band achterna gereisd zijn?
Appie Kim, AOK (Willie Anderson Recordings)
Paradiso, Amsterdam, 16 november; Crossing Border, Den Haag, 22 november; Sugar Factory, Amsterdam, 18 december