Vier jaar geleden schreef de nu 23-jarige Welse zangeres Duffy het nummer Rockferry. Een ballad die start met zware pianoaanslagen en opvalt door de combinatie van strijkers die sfeervol meegieren en een vocale krachtvertoning. Dit nummer is nu pas te horen voor de buitenwereld omdat het label en de zangeres ruim de tijd hebben genomen om een ideaal debuut samen te stellen. Het mocht vooral niet overhaast gebeuren.

Het gevolg van het uitstel is dat Duffy anno 2008 een dik stempel krijgt opgedrukt, namelijk dat van de nieuwe Amy Winehouse. Want ook Duffy laat een overtuigende voorliefde horen voor de jaren zestig en ook Duffy heeft een snerpende, bijna bijtende zang die de muziek dat gewenste rauwe randje geeft.

Toch is de vergelijking een gevolg van de waan van de dag. Toegegeven, de up-tempo single Mercy met dat gierende orgeltje had in licht aangepaste versie mee gekund op Amy’s succesalbum Back to Black, maar daarmee houden de overeenkomsten op. Want de artiesten uit de vorige eeuw waar Duffy duidelijk hoorbaar door beïnvloed is, heten Dusty Springfield en Petula Clark, en zijn niet de vocal harmony damesgroepjes waar Winehouse hoog van opgeeft.

Op persoonlijk vlak lijken de dames tegenpolen. Waar Amy Winehouse de afgelopen jaren een grote desinteresse voor het muzikale vak en een voorliefde voor verdovende middelen tentoonspreidt, is Duffy hard en gedisciplineerd bezig geweest met haar doorbraak. Haar producer Bernard Butler vatte het onlangs in het Engelse muziektijdschrift Q samen: ‘More than anything she wants to be a star.’ Om dat te bereiken heeft ze veel moeite gedaan zichzelf in de kijker te spelen.

Aimee Duffy wordt geboren in het kleine plaatsje Nefyn, waar zij en haar zus de eerste tweeling zijn sinds 1890. Ze schrijft zich in voor Wawffactor, de Welse variant op Idols. Ze wordt tweede en, belangrijker, geadopteerd door platenlabel Rough Trade. En nóg belangrijker, ze gaat werken met de eerder genoemde producer Bernard Butler, die zijn sporen heeft verdiend bij britpopband Suede. Dankzij hem is Rockferry een net zo tijdloze als schone plaat geworden.

De strijkpartijen zijn Butlers specialisme. Bij de ballads zijn ze volop aanwezig, maar het klinkt nooit te vol, te bombastisch. Het glijdt subtiel mee. Nummers als Warwick Avenue en Distant Dreamer klinken daarom niet alleen als klassiekers omdat het hoogstaande liedjes zijn, maar ook omdat ze in de jaren zestig uitgebracht hadden kunnen worden zonder dat ook maar iemand een wenkbrauw had opgetrokken. De Amy-vergelijking mag onterecht zijn, dat betekent niet dat Duffy een erg originele artieste is. Ze volgt bewust een traditie die veertig jaar geleden is ingezet. De uitvoering daarvan is meer dan geslaagd, want Rockferry is een knappe en goed doordachte plaat. Duffy heeft het talent dat ze altijd al dacht te hebben.

Rockferry is verschenen bij Rough Trade/Universal