Roger Waters, ex-bassist en ex-zanger van Pink Floyd, gaf een paar jaar geleden interviews ter gelegenheid van zijn live-album en zijn aanstaande Europese tournee. Die tour werd in ieder opzicht een succes. Waters – tot op het bot gefrustreerd vanwege de kloof tussen het voortdurende succes van Pink Floyd na zijn vertrek en het moeizame verloop van zijn eigen solocarrière – en zijn band speelden de Floyd-klassiekers aanmerkelijk subtieler dan Pink Floyd zelf. En in de enthousiaste reacties van het publiek op de nummers van Amused to Death zag Waters alsnog erkenning van zijn meesterwerk, al was het met vele jaren vertraging. Maar Waters wist vast dat zijn succes deels bestond bij de gratie van het gemis: dat van Pink Floyd, dat al jaren niet meer tourde.
Over het laatste studioalbum van zijn voormalige collega’s maakte hij zich in die interviews niet eens meer boos, maar vooral vrolijk. Of de journalisten wisten dat zanger-gitarist David Gilmour een heuse belronde onder andere muzikanten had gehouden, op zoek naar een thema voor het album. Uiteindelijk had hij zijn vrouw maar een paar teksten laten schrijven. Zijn vrouw!
Eerst de muziek en o ja, dan nog even een thema: voor de intellectueel Waters, die als soloartiest louter conceptalbums heeft uitgebracht, is het ondenkbaar. Hij leest Amusing Ourselves to Death en schrijft vervolgens een album.
Wat zal Roger Waters dezer dagen hard lachen. Zijn voormalige collega Gilmour – met wie hij tijdens Live8 eenmalig samen op het podium stond, waarbij Waters het hele optreden lang gelukzalig grijnsde en Gilmour oogcontact meed – heeft een nieuw soloalbum uitgebracht. De teksten zijn dermate beroerd dat al snel de vraag rijst wie ze in vredesnaam heeft geschreven. En jawel: mevrouw Gilmour.
On an Island is een volstrekt mislukt album, maar juist daarom fascinerend. Het is namelijk een volstrekt mislukt album van een uitstekend muzikant. Het gitaarspel van Gilmour gaat nog steeds door merg en been en zijn licht hese stem is even warm als zuiver. Zijn begeleiders zijn vakmensen. De productie is glashelder.
Een en al ambacht, dit album. Maar werkelijk geen idee.
Geen muzikaal idee: de beste nummers klinken als de minst geslaagde van Division Bell, een album dat – om het voorzichtig uit te drukken – niet geldt als een hoogtepunt in het oeuvre van Pink Floyd. De slechtste nummers halen dat niveau niet eens. Symfonische liftmuziek, dat is het. Perfect uitgevoerde leemte. Alle bezwaren die de punk tegen de symforock had, ze zijn een album lang weer hoogst actueel.
En geen tekstueel idee. Het leven is mooi. De zee ruist. Kaarsen branden. Sterren stralen. Liefde is mooi. Van tegenslagen leer je. Het leven draait niet om bezit. In de ogen van kinderen straalt de toekomst. Hij zingt het echt allemaal, David Gilmour. Voor wie het na het beluisteren van het album nog niet duidelijk was, benadrukken de foto’s van het koppel hand in hand wandelend in het bos het nog eens: meneer en mevrouw Gilmour hebben het fijn samen. «Happy people have no stories», zong de Ierse rockband Therapy? jaren geleden. Dat klopt niet altijd. Maar nu wel.
Roger Waters sluit zaterdag 10 juni het Arrow Rock Festival af