VIER STUDIOALBUMS maakten ze tot nu toe, drie daarvan waren een conceptplaat.
Nee, tussen punk en de leden van The Mars Volta is het wel over, waar het hun muziek betreft. Dat kon ook niet anders: daar zijn ze muzikaal te nieuwsgierig voor. Technisch te goed, ook. Ze spelen als bèta’s, maar denken als alfa’s.
Omar a Rodriquez-Lopez en Cedric Bixler Zavala werden bekend als twee van de drie sleutelleden van At the Drive-in, de band die het genre ‘emocore’ op de kaart zette, voordat dat genre in de ban raakte van de galm, make-up en kitsch. Als At the Drive-in al ergens op leek, was het op het legendarische Fugazi, maar dan dynamischer, fysieker en op momenten krankzinniger. Het Lowlands-optreden van de band is legendarisch. De bandleden betraden het podium niet, ze namen het over. Ze speelden alsof het hun allerlaatste show ooit was. Niet veel later was die er ook, nota bene in Nederland, in de Groningse club Vera.
At the Drive-in viel uit elkaar in twee bands: het degelijke, maar weinig spannende Sparta en The Mars Volta.
Net als At the Drive-in mocht The Mars Volta Lowlands openen, in 2003. De tent stond vol met nieuwsgierige festivalbezoekers. Een uur later bestond het publiek uit verbijsterde, hevig teleurgestelde én lyrisch enthousiaste bezoekers. Daar stonden ze op het podium, Omar en Cedric. Met hun vertrouwde bossen haar (enorm) en hun vertrouwde bewegingen (hysterisch spartelend). Maar de muziek die ze nu maakten, daar was niets vertrouwds aan. Niet alleen speelden ze vele solo’s, die waren ook langer dan de volledige liedjes van hun vorige band.
Als ze stil hadden gestaan en minder haar hadden gehad, hadden het wel symforockers geleken. Deloused in the Comatorium, hun debuut, was een splijtzwam van een album. Er waren voldoende redenen om er gillend voor op de vlucht te slaan. Maar de toon was gezet: Omar en Cedric hadden lak aan alle beperkingen, of die nu betrekking hadden op de gangbare lengte van nummers, de afbakening van genres of verwachtingspatronen. In die zin waren ze in hun houding meer punk dan ooit tevoren. Dit jaar verscheen hun vierde album, het van mystiek aan elkaar hangende The Bedlam in Goliath. Zelfs onvoorspelbaarheid wordt op den duur voorspelbaar, dus werd het welwillend ontvangen, maar bleek de nieuwsgierigheid naar de band(leden) geluwd.
In de beginjaren, en vooral na de dood van een van de bandleden, probeerde interviewer na interviewer door te dringen tot de hoofden van het duo, want daar moest het net zo hectisch zijn als in hun muziek. VPRO-journalist Jaap Boots ontmoette Omar, en kwam terug met een gedicht:
‘Omar/ Kijkt me recht aan/ Spreekt in tongen, met de ziel/ recht uit het verwarde hart/ Paniekaanvallen/ Straatangst/ Popfobieën/ Aaaaah./ Knik ik/ Vandaar die cd/ ONTLUISD IN HET COMATORIUM/ Ik speur zijn absurde afro na op luizen, ongedierte, valsigheden, poses/ En vind er geen/ Zelfs zijn absurde bril past hem als een handschoen/ Een en al breekbaarheid/ Een al oprechtheid/ Een zeldzaamheid in de rockwereld/ Als dat maar goed gaat.’
Vooralsnog wel.

The Mars Volta speelt op zondag 13 juli in de Maas Zaal, 20.15-21.45 uur