Heeft het hoofd van de VN-wapeninspecteurs, Hans Blix, zich al door Washington laten inpalmen voordat hij goed en wel voet op Irakese bodem heeft gezet? De flegmatieke Blix, die in zijn vorige functie als directeur van het Internationaal Atoomagentschap niet uitblonk in doortastendheid, maakte twee weken geleden bekend dat hij half oktober met zijn werkzaamheden wilde beginnen. Op aandringen van de VS heeft hij die echter uitgesteld totdat de Veiligheidsraad een nieuwe, «geharnaste» resolutie over Irak heeft aangenomen.

Het is niet eens zeker dat die resolutie er komt, maar als hij wordt aangenomen, zal hij Blix’ werk waarschijnlijk onmogelijk maken. De Amerikaans-Britse ontwerpresolutie waarover de leden van de Veiligheidsraad nu onderhandelen, stelt eisen aan Irak die voor ieder land onaanvaardbaar zijn, ongeacht de vraag wie er aan het bewind is. Saddam zou niet alleen onaangekondigde inspecties van al zijn fabrieken, laboratoria en paleizen moeten toestaan, hij zou ook de stationering van «VN-veiligheidstroepen» (lees: westerse soldaten) op zijn grondgebied moeten toelaten. Hij zou bovendien de inspecteurs en hun militaire begeleiders volledige bewegingsvrijheid moeten geven en moeten toestaan dat delen van het land voor het Irakese gezag worden afgesloten zodat het VN-personeel «ongehinderd» zijn werk kan doen.

Dat is geen resolutie meer, dat is een oorlogsverklaring. De ontwerpresolutie doet sterk denken aan het «interim-akkoord» van 23 februari 1999 dat de VS en hun bondgenoten tijdens onderhandelingen in het Franse plaatsje Rambouillet aan de toenmalige Servische president Milosevic trachtten op te dringen. Het document van Rambouillet voorzag onder meer in de stationering van bewapende Navo-militairen in heel Joegoslavië (dus niet alleen in de omstreden provincie Kosovo). Zoals de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Madeleine Albright later toegaf, was die eis bedoeld om Milosevic van de onderhandelingstafel te verdrijven. Zijn weigering gaf de VS de gewenste aanleiding voor een militair ingrijpen in Kosovo waartoe Washington toch al had besloten.

Daarnaast bereiden de Amerikanen, net als in het geval van Milosevic, een tweede traject voor: een internationale strafklacht tegen Saddam wegens schendingen van de mensenrechten en het oorlogsrecht. Maar van Saddams jarenlange moordpartijen, waarnaar George Bush tegenwoordig op omfloerste toon verwijst, heeft nog nooit een Amerikaanse politicus wakker gelegen. Toen Saddam in de jaren tachtig oorlog voerde tegen Iran kon hij zelfs rekenen op de actieve steun van de VS. Washington zou pas echt wakker liggen wanneer Saddam werd opgepakt en voor het Internationaal Strafhof gebracht. Stel je voor dat hij gaat praten.