Verschil: Laura Jane Grace maakt net als Tom Gabel opzwepende punkrock. Mina Caputo maakt net als Keith Caputo alternatieve rock. Maar de muziek van Anohni doet geregeld in nog slechts één opzicht denken aan die van Antony and the Johnsons: haar stem.

Nu laat die stem zich uiterst moeizaam op welke manier dan ook met het woord ‘slechts’ combineren, uit duizenden herkenbaar als ze is, in combinatie met welke stijl dan ook. Magistraal is die stem, breekbaar en krachtig tegelijk, geladen met drama. De stem waarover Lou Reed, die in zekere mate geldt als haar ontdekker, ooit zei: ‘When I heard him, I knew that I was in the presence of an angel.’ Live bleek die stem zo mogelijk nog huiveringwekkender dan op albums, en Anohni een uitermate fascinerende podiumpersoonlijkheid, die samenviel met het repertoire: soms breekbaar en bijna schuw, en vervolgens, soms maar iets later, vol zwierige, zelfbewuste bravoure. Het verschil tussen Hitler in My Heart op het debuut en het openingsnummer van doorbraakalbum I Am a Bird Now was enorm, maar wat alles bond, waren de prikkelende, vaak intens persoonlijke teksten, en dat godsgeschenk van een stem.

De stijl van Anohni lijkt in eerste instantie soms meer op haar samenwerking met Hercules and Love Affair dan op de Antony and the Johnsons-albums, vanwege het verdwijnen van de orkestrale, vaak repetitieve pianopartijen, en de grote rol voor elektronica. Maar ook die vergelijking blijkt al snel niet op te gaan, zoals eigenlijk geen enkele vergelijking. Het streven naar zelfvernieuwing, een belangrijk streven bij de meeste kunstenaars waar Anohni zich door heeft laten beïnvloeden (uiteraard David Bowie en de Velvet Underground, maar ook Rihanna en Eurythmics), is succesvol gebleken.

Op Spotify heeft Anohni een lijst geplaatst van 24 inspirerende nummers voor dit album. De meest opvallende daarin: jaren-negentig-clubstamper Pump Up the Jam, van het Belgische miljoenensucces Technotronic. Het nummer is even lelijk als effectief, je zou bijna zeggen: het is effectíef lelijk. Datzelfde geldt ook voor sommige arrangementen die Anohni op Hopelessness heeft gebruikt. Ze stralen een opgewekt soort vrijheid uit: de opluchting van muzikale zelfbevrijding.

Verre van opgewekt zijn soms de teksten, en dan vooral die waarin Anohni de Amerikaanse politiek bezingt. Het meest expliciet is een nummer waar het onderwerp van desillusie al wordt weggegeven in de titel: het heet Obama. Het doet in al zijn donkere traagheid denken aan werk van Massive Attack en Tricky, ook omdat Anohni veel lager zingt dan gebruikelijk. Is het een goed nummer? Nee, zelfs na talloze luisterbeurten niet. Maar het is wel een fascinerend nummer, met die extreem directe tekst (‘All the hope drained from your face/ Like children we believed’) en een hoorbaar heldere keuze om vorm en inhoud samen te laten vallen: het klínkt werkelijk naar deceptie en ontgoocheling.

Anohni, Hopelessness (Rough Trade/De Konkurrent). Anohni speelt 26 juni op het Down The Rabbit Hole Festival