Paars. Paars was jong, paars was de nieuwe tijd.
Paars werd snel een kleur om bang voor te zijn. Het is de kleur die je krijgt als je bijna dood bent. (‘Vader zag helemaal paars.’) Wie een hartaanval krijgt, wordt paars, evenzo wie het benauwd heeft.
Paars zit dicht tegen blauw aan. Als je iemand een stomp op zijn oog geeft, krijgt hij een blauw oog, maar dat oog is eigenlijk paars. Paars is rood en blauw; als stoplichten die kleur zouden hebben, zouden er veel dooien vallen.
Paars schijnt het kabinet van mijn generatie te worden - de veertigers. De paarse generatie; de generatie van de tweede kans, de generatie die het niet gehaald heeft, de generatie die voor de derde keer is getrouwd, maar er altijd naast zat en maar weer iets nieuws pro beert, kortom, de generatie Ex.
Paars is het definitieve bewijs dat je ouder wordt, want blijheid overheerst over het feit dat die schijnheilige protestanten en katholieken niet meedoen - terwijl je weet dat een kabinet met het CDA veel linkser zou zijn geweest. Het is namelijk absoluut een CDA'er geweest die vroeger het glijmiddel en de smeerolie heeft uitgevonden uit een combinatie van het heilig oliesel, wieroook, zachte g’s en vrees. Een onwelriekend goedje, waar links gebruik van kon maken. Denk maar niet dat de VVD flexibel is. Het enige waarop we kunnen hopen is dat Van Mierlo - zelf een beetje een geincarneerde vorm van het heilig oliesel, de glibberaal van het pragmatisme in zijn D66 - zijn banier gaat waarmaken.
Paars. Het is alsof je moet toestaan dat het hockeyteam en de corpsballen cafe Tante Leen gaan bezetten; een tendens die ik trouwens in de binnenstad van Amsterdam al eerder heb waargenomen. Wanneer ik ‘s nachts naar huis loop en langs cafe De Twee Zaantjes kom waar nog altijd heerlijk a la Andre Hazes wordt gezongen, dan staan daar nou tot buiten aan toe van die verdomde blauwe blazers met kapiteinsknopen te brallen.
Paars is dus misschien wel de volkswil.
Maar paars is ook de overwinning van rechts en daar schaam ik me zo voor.
Alle intellectuelen waren vroeger toch links? We lazen toch De Groene, Vrij Nederland en de Haagse Post omdat we links waren? We keken toch naar de VPRO omdat daar onze linkse vrienden zaten? We vonden de Vara toch zelfs al iets te rechts? Onze intellectuele roergangers als Renate Rubinstein, Harry Mulisch, Piet Grijs, Han Lammers waren toch links? Simon Carmiggelt was toch ook links?
De generatie Ex.
Alleen de diep gelovige Jan Pronk hoor je nog wel eens iets zeggen dat je mogelijkerwijs zou kunnen duiden als zijnde eventueel tussen de regels door waarschijnlijk een links bedoelde opmerking - die zal binnenkort dan ook wel overstappen naar GroenLinks. Want wij zijn tegenwoordig paars en daar past Pronk eigenlijk niet goed in.
We denken paars. We denken benauwd, als iemand die last heeft van zijn hart, die geslagen is en nu zijn wonden likt, die gevallen is en naar de dokter moet.
En net nu Woodstock weer op herhaling is. Dit keer niet geboren uit idealisme, maar opgezet door de platenindustrie die een investering deed van 33 miljoen. Het festival moest 'een beetje zo zijn als toen’. Het aantal politieagenten is daar nu tien keer zo hoog als destijds.
‘Hippies en politie geven elkaar de hand’, is het onderschrift van een foto uit Woodstock 1994. Precies, zo is de wereld. Alle popjongens van toen - zoals Bob Dylan en Crosby, Stills & Nash - verdienen met hun optreden een sterrensalaris. Te vergelijken met het salaris van de PvdA'er politiecommissaris Erik Nordholt.