Ken Loachs nieuwe film Sorry We Missed You gaat over een gezin in de Noord-Engelse stad Newcastle dat ten onder dreigt te gaan aan de gig economy. Vader Ricky (Kris Hitchen) solliciteert bij een bedrijf dat pakjes bezorgt, maar krijgt te horen dat hij beter een franchise kan beginnen. Dat houdt in dat hij zijn eigen bestelbusje moet kopen. Hiertoe verkoopt hij de auto van zijn vrouw Abby (Debbie Honeywood), wat haar in grote problemen brengt met haar werk als thuisverpleger. Ook Abby werkt als zelfstandige, net als Ricky maakt zij lange uren. Hun kinderen, de tiener Seb (Rhys Stone) en de elfjarige Liza Jane (Katie Proctor), zien ze nauwelijks. Al gauw is het gezin in crisis. Omdat de ouders zo hard moeten werken, leven ze langs elkaar heen. Ze dreigen te verdwijnen, als mensen, als leden van een samenleving.
En niemand die dat ‘jammer’ vindt. Zeker niet een monsterlijke man, een manager bij het bedrijf waar Ricky toch een franchise neemt, die pocht dat hij altijd zijn ‘targets’ haalt, zodat het bedrijf de beste resultaten van alle postbedrijven in heel Groot-Brittannië behaalt. Het wrange is dat de manager mensen zoals Ricky niet eens opmerkt; ze zijn voor hem slechts radertjes in een machine die koste wat het kost draaiende moet worden gehouden, 24 uur per dag. Wie dit tempo niet kan bijhouden, valt tussen wal en schip en daar is dus, zoals de titel aangeeft, niets aan te doen.
Van Loach, die in 1967 debuteerde met Poor Cow, is dit de zesentwintigste film, en het is een van zijn beste. Vooral de scènes waaruit de wanhoop van Ricky blijkt — hij moet zorgen voor zijn gezin, maar tegen een onmenselijk systeem kan hij niet op — tonen dat Loach, inmiddels in de tachtig, nog geen greintje van zijn radicaliteit heeft verloren. Integendeel, al kijkende krijg je het gevoel dat we hier een cineast in topvorm zien, een regisseur die al zijn woede over het sociale onrecht in zijn geboorteland stopte in meesterwerken als Kes (1969) en Cathy Come Home (televisiedrama, 1966). Het vreemde is dat het net lijkt of Sorry We Missed You een ergere, onmenselijkere wereld dan destijds laat zien. Toen, zou je kunnen zeggen, was er nog zoiets als sociale cohesie of collectieve verontwaardiging over economische ongelijkheid. Dat is afwezig in het huidige Engeland (en, zou je kunnen zeggen, ook elders in de westerse wereld). Het is nu ieder voor zich: Ricky bezorgt pakjes bij mensen met wie hij veel gemeen heeft, maar zijn omgang met hen ontaardt steevast in woede en geweld.
Opnieuw werkt Loach niet met acteurs, maar met gewone mensen. Dat levert sterke scènes op. Ik wilde opschrijven ‘authentiek’, maar dat dekt de lading niet helemaal. Het gaat meer om herkenbaarheid, om een gevoel dat de personages met je willen delen, zo lijkt het bijna. Vooral Ricky’s dochter Liza. Zij wil niets liever dan knuffelen met haar papa. Maar ze moet hem altijd missen. Waarom? Omdat het monster zijn targets moet halen.
Te zien vanaf 14 november