Toen in 1999 de ploeg van Ivo Niehe’s TV Show op reis uit het busje kwam rollen, werd meteen duidelijk dat de dingen deze keer niet volgens de ‘Methode Ivo’ zouden gaan. Gina Lollobrigida stond ons in vol ornaat op te wachten tussen de zuiltjes voor de entree van haar villa en had een duidelijk plan in haar hoofd. Tot dat plan hoorde niet dat ik haar een tijdje charmant zou afleiden terwijl Ivo met zijn camera- en geluidsman vast zo veel mogelijk beelden meepikte van haar privé-omgeving, zo’n filmsterrenpark waar van alles te filmen viel, zoals het verbrokkelde zwembad en de zeer Sunset Boulevard-achtige details van verval en verlatenheid die het zo prachtig zouden hebben gedaan met Ivo’s voice-over.
Ze had het meteen in de smiezen, en dirigeerde ons met vaste hand door naar binnen, waar de tafel voor de pranzo al met damast was gedekt. Want om 13.00 uur is de lunch in Italië, en het getuigt van goede manieren om de gasten eerst een bord pasta aan te bieden, al waren we slechts een Nederlandse tv-ploeg en al moest ik haar de envelop met het geld nog overhandigen. Daarom was ik mee, want Ivo Niehe had daar een hekel aan, envelopjes met geld overhandigen aan gasten voor zijn show. Ik vond het niet erg om te doen, en Anita Ekberg en Ursula Andress, de buitenlandse diva’s die hun hele leven in Rome waren blijven plakken in de slipstream van het Dolce Vita, hadden het ook zeker niet erg gevonden om ze aan te nemen. Gina Lollobrigida vond het ook niet erg, toen ik haar discreet achterna liep door de marmeren gang. ‘Grazie, cara’, glimlachte ze, na een professionele blik op de inhoud.
Ze woonde in die tijd nog alleen in de grote villa aan de Appia Antica, ergens achteraf in het park stond een ietwat zielig huisje waarin haar zoon of haar kleinzoon bivakkeerde, maar duidelijk tegen haar zin en hij mocht zich ook niet in de villa vertonen. Allemaal nietsnutten, net als de enige man met wie ze in 1949 was getrouwd, de Sloveense ‘arts’ Milko Skofic, en van wie ze als een van de eerste vrouwen in Italië zeer publiekelijk en overtuigd scheidde in 1971, wat haar ook weer een bepaalde populariteit opleverde. Het publiek stond te klappen voor de rechtbank van Latina waar de scheiding van La Lollo zou worden uitgesproken.
Ze had hem ontmoet tussen de Joegoslavische evacuees die na de oorlog op het terrein van de filmstudio’s Cinecittà in Rome bivakkeerden. Of hij nu arts was of niet, Skofic was in ieder geval knap om te zien, zei het in de categorie tweedehands-autoverkoper waar Gina Lollobrigida haar hele lange leven als een blok voor is blijven vallen. Toen ze op 16 januari overleed in een privé-kliniek in Rome werd haar villa aan de Appia Antica bemand door de laatste tweedehands-autoverkoper van haar leven: de 35-jarige Andrea Piazzolla, die er al jaren eerder zijn intrek in had genomen. Weer zo’n knappe, onbetrouwbare handigerd, en weer zo’n man die haar leven wel eens even zou gaan ‘managen’. Voor de helft erfgenaam van haar hele kapitaal inclusief de villa, zo bleek – o verrassing – bij het openen van haar testament. Het gaat om een geschatte waarde van tien miljoen euro waar de Skofic-nazaten, die haar wettelijke erfgenamen zijn, uiteraard een rechtszaak voor hebben aangespannen. Kansrijke inzet: ‘manipulatie van een wilsonbekwame 95-jarige’.
Als Gina Lollobrigida (geboortenaam Luigia) iets níet was, dan was het wilsonbekwaam, ze maakte alleen consequent de verkeerde keuzes op het gebied van mannen, en dat heeft zich ook doorvertaald in haar carrièrekansen. Het eeuwige vergelijk met de zeven jaar jongere Sophia Loren, het andere Italiaanse superstuk van zeer eenvoudige komaf dat zich via fotoromannetjes en schoonheidswedstrijden omhoog wist te werken tot een wereldberoemde filmster, komt voor de Italianen altijd neer op: ja, maar Sophia wist wat ze deed, Sophia trouwde met Carlo Ponti, en kijk eens wat dat haar heeft gebracht.
En inderdaad: toen Sophia Loren (toen nog Sofia Scicolone) in 1950 op haar zestiende de 38-jarige filmproducent Carlo Ponti ontmoette, wist ze haar kansen heel goed in te schatten en uit te spelen. Want het was toen zeker niet voor de hand liggend dat een getrouwde, zeer succesvolle Milanese filmproducent alles zou opgeven voor een straatarm meisje uit het Napolitaanse hinterland dat toen alleen nog maar een verpletterende schoonheid was. Maar Carlo Ponti deed dat wel, en Sophia Loren kreeg de kansen die ze verdiende, omdat ze behalve ongelooflijk mooi ook een intelligent en heel groot talent was. Als eerste niet-Amerikaanse actrice de Oscar winnen in de hoofdcategorie (La Ciociara, Engelse titel Two Women, 1962) op je 28ste maakt nogal een verschil voor je carrière, net als een vast duo vormen met Marcello Mastroianni onder topregisseurs als Vittorio De Sica en Ettore Scola en Matrimonio all’Italiana of Una giornata particolare mogen doen. Achter die carrière zat de hand van Carlo Ponti, en al vanaf heel jong.
De carrière van de zeker niet minder mooie Gina Lollobrigida was ook heel wat: ze heeft gespeeld met de grote namen, maar in de buurt van de hoofdprijzen kwam ze nooit. Zij bleef vooral ‘heel, heel erg Italiaans’, zoals de grote De Sica over haar zegt in Portrait of Gina van Orson Welles. Welles is verrukt van haar en zij vertelt hem op de divan aan de Appia Antica met zo’n boze pruillip van het kleine vrouwtje dat het allemaal niet snapt over haar belastingproblemen in Italië, waar ze zich inderdaad ook heeft laten uitschrijven, vast op advies van een van haar tweedehands-autoverkopers.