Een verrassende plot heeft Giraffe van J.M. Ledgard niet bepaald. We weten al op voorhand waar de roman over gaat en hoe het onvermijdelijk zal aflopen; de historische gebeurtenis waar de roman op gebaseerd is werd zelfs gebruikt om de roman mee te promoten. Een goed gevoel houd je aan het boek evenmin over. Voor Ledgard, een fervent dierentuinbezoeker, begon het allemaal met een krantenbericht over de vernietiging van de grootste groep, bijna vijftig, in gevangenschap levende giraffes op 1 mei 1975 in Tsjechoslowakije.
Geïntrigeerd door deze gebeurtenis, die nog steeds door officiële instanties wordt doodgezwegen, deed hij onderzoek en sprak met de toenmalige betrokkenen. Hij reconstrueerde dit absurde, wrede verhaal en schetst het leven van een van de giraffes, Snehurka (Sneeuwwitje), vanaf haar geboorte in Afrika. De groep giraffes ziet zich na een lange gevaarlijke reis op zee geconfronteerd met een stroeve gevangenschap, die door Ledgard op frappante wijze wordt vergeleken met de gevangenschap van de Tsjechoslowaakse inwoners die zich op dat moment nog in het ‘communistische momentum’ bevinden.
Het momentum kent geen verleden of toekomst, laat mensen verdwijnen en acties onder het tapijt vegen. De auteur geeft hier aan de giraffes een bijna mythische status, hij benadrukt hun zuiverheid in een land dat wordt bevolkt door slaapwandelaars en fabrieksarbeiders. De giraffes produceren nauwelijks geluid en slapen maar enkele minuten per dag. De Tsjechoslowaakse burgers zijn net zo zwijgzaam als de giraffes en lijken net zo lijdzaam te slaapwandelen.
Emil, een overheidsambtenaar, moet de dieren begeleiden naar hun nieuwe onderkomen en overziet uiteindelijk hun vernietiging. Zijn grootste passie is de hemodynamiek: de gang en opwaartse stuwing van bloed in de giraffenek. Het personage van Emil wordt gegrepen door het wonder van deze stuwing als manier om te reiken naar de sterren. Het verhaal staat bol van soortgelijke symboliek en visuele metaforen; ze vormen het soms wat geconstrueerde sprookjesachtige contrast tegen een bittere werkelijkheid.
Met Giraffe stelt de auteur vooral belangrijke ethische vragen, dwingt hij ons na te denken over de zogenaamde heerschappij die wij over dieren menen te hebben. De groep gevangen giraffes waarmee uiteindelijk een nieuwe soort ontwikkeld dient te worden, roept bovendien associaties op met een ander groot, menselijk, onrecht. Ledgards stijl, hoewel bloemrijk, wordt nergens echt sentimenteel. Giraffe is echter wel overduidelijk zwanger van een moraal. Ledgard houdt ons met deze roman een spiegel voor waarin we de ergste nachtmerrie van Snehurka (en alle dieren) weerspiegeld zien.