In het nieuwe jaar is het met James Blake goed raak en kunnen we spreken van de eerste grote muzikale hype van 2011. Iedereen houdt van hem. Zelfs de gemiddelde luisteraar van 3FM. Dat bleek de afgelopen decembermaand uit de vele aanvragen tijdens de Serious Request-actie van het station. Opvallend, want de gestripte Feist-cover valt niet in de hap-slik-weg-categorie die je veel hoort op de radiozender. Ook deejay Giel Beelen erkende onlangs in zijn wekelijkse muziektips voor DWDD in eerste instantie te twijfelen, maar hij kan de titelloze debuutplaat van de 22-jarige conservatoriumstudent nu van harte aanraden. Zo voegt hij zich als fan in de lange rij journalisten, bloggers en luisteraars die de naam van de producer/zanger al een jaar lang doen gonzen.
Niet slecht voor iemand die tot voor kort niet meer dan een paar ep’s had uitgebracht. Korte cd’s die wel al snel erg opvielen. Door de bijzondere combinatie van vervorming en harmonie. Door de stemmen van Kelis en Aaliyah totaal verknipt te samplen. Maar vooral door de originele benadering van r&b. Net als de band How to Dress Well gaf hij het genre vorig jaar een nieuwe en verrassende variant. Waar How to Dress Well op debuut Love Remains de muziek een flink gruizige lofi-bewerking geeft, valt Blake juist op door een zuivere en volledig uitgebalanceerde productie.
Na CMYK, The Bells Sketch en Klavierwerke geldt dat onverminderd voor zijn eerste langspeler. Liedjes bestaan vaak uit niet meer dan een (al dan niet gemanipuleerde) zangstem, een zwaar gedubde beat en een meestal sobere synthesizermelodie. Dat lijkt karig, maar deze minimalistische nu-soul werkt juist integrerend. Het heeft de warme sfeer en emotie die goede folkmuziek in zich heeft, maar dan met muziek die tot stand is gebracht met elektronica. Met excentrieke geluidseffecten geeft dat een nummer als Wilhelms Scream zowel een warme als vervreemdende sfeer. Dat gebeurt ook als hij zijn eigen stem in verschillende vormen laat samenkomen en zo een onaards soort gospel creëert (I Never Learned to Share, Measurements).
Blake brengt zijn nummers terug tot de kale essentie en gaat vervolgens glansrijk de diepte in, met dub als belangrijke inspiratiebron. Het geeft de muziek een subtiele gelaagdheid. Soms ontdek je de meerdere schillen van een liedje pas na veel luisteren: dat ene verborgen melodietje of de onderliggende zanglijn die het net zo bijzonder maakt. Op James Blake lijkt de artiest ook zijn eigen stem echt als instrument ontdekt te hebben. Hij knipt, verdraait en experimenteert erop los. In afsluiter Measurements doet hij zelfs denken aan de ingetogen emotiezwangere kant van Antony.
In de video van Limit to Your Love zingt de boomlange artiest in een kamer met rondzwevend fruit en worden verschillende spullen als door een magneet via een gat naar beneden getrokken. De muziek van Blake heeft dezelfde onverklaarbare aantrekkingskracht en blijft intrigeren. Dat talent belooft nog heel wat voor de toekomst. Het maakt de huidige hype in ieder geval gerechtvaardigd (en hiermee dragen we ons steentje bij).
James Blake, James Blake, label: Universal. James Blake treedt op 4 maart op in de Amsterdamse Melkweg