Omdat het toont hoe een prachtige programmaformule kan wortelen in het persoonlijk leven van de schepper; hoe niets menselijks de kunstenaar vreemd is; maar vooral (verpleegster op cacaobus) omdat deze informatie precies appelleert aan het type belangstelling waardoor Buren zo'n doorslaggevend succes werd. Mateloos nieuwsgierig zijn wij naar de prive-sfeer van a) de bekende en b) de onbekende Nederlander; waarbij bonje en andere sensatie natuurlijk helemaal een godsgeschenk zijn. Want het leven is niet altijd eenvoudig en als het dat wel is vaak mateloos saai - en dan zijn de sores van een ander troost. Schraal maar troost. Ze biedt zowel vertier van het type Schadenfreude als het besef dat deze specifieke sores onze deur tenminste voorbij zijn gegaan. En als we aan een vergelijkbaar euvel lijden (burenruzie, des partners overspel, nierstenen) dan is er de troost dat we niet alleen staan in ons leed. Heel herkenbaar was ook het bericht dat Bromets buurman geen enkele behoefte had in diens reeks op te treden. Hier stuiten we tegelijk op verbazing. Namelijk die over het feit dat al die afleveringen van Buren ons alleen konden bezighouden doordat mensen juist wel bereid waren hun smerige wasjes aan gans het volk te tonen. En dat dus kennelijk haast iedereen van de gedachte was vervuld dat haar/zijn gelijk nu voor eens en altijd en ten overstaan van de grootst denkbare jury zonneklaar zou worden. (‘Haast’, want hier en daar dook een schurk op die dacht zijn tegenstander en ons te kunnen flessen middels aperte leugens.) Te merkwaardiger omdat er naast 50-50-conflicten, waarvoor zelfs Salomo geen oplossing had bedacht, botsingen van 99 tegen 1 bestonden alsof zuivere onschuld tegenover pikzwarte slechtigheid stond. Behalve dus in de beleving van die ene. Maar dat ‘waarheid’ een gecompliceerd begrip is, zoveel maakte Buren wel duidelijk.
Op geheel andere wijze bevredigt Bromet ons voyeurisme in Zaal over de vloer, waarin hij met Rik Zaal huizen van min of meer bekende Amsterdammers bezoekt. En zo sceptisch als ik was bij het vernemen van de formule, zo enthousiast ben ik geworden over het resultaat. Soms is het huis niet meer dan ingang voor een gesprek over leven en werken van gastvrouw/heer; andere keren is dat huis haast een spiegel van dat leven en die werken. Maar bijna altijd leuk en daarom past vreugdevolle verwachting over de reeks die Zaal en Bromet voor de VPRO met kinderen gaan maken in dezelfde opzet. Dit stukje had dus zullen gaan over Interieurs. Want weer slaat de VPRO genadeloos toe in een genre waarvan het succes gelegen is in dezelfde basisdrift die Story en Prive exploiteren. Maar dan wel zo beschaafd dat ‘ons soort mensen’ van zichzelf mag kijken.