Rome – Sinds 4 december 2019, de dag na zijn 89ste verjaardag, is de werkkamer van Jean-Luc Godard, de vader van de nouvelle vague, als permanent kunstwerk te zien in de Fondazione Prada in Milaan. Het is de erfgename van het Milanese mode-imperium Miuccia Prada (70) gelukt om de moeilijkste man ter wereld over te halen zijn hele werkkamer af te staan aan haar fundatie voor hedendaagse kunst. De onderhandelingen schijnen vijf jaar te hebben geduurd. Godards werkkamer is overgeheveld van de Zwitserse stad Rolle naar de Prada-fundatie in Milaan, een oude likeurfabriek uit begin vorige eeuw die door architect Rem Koolhaas tot een modern tentoonstellingscomplex is omgebouwd.

De werkkamer biedt een kijkje in de ziel van een van de grote vernieuwers van de vorige eeuw. Met À bout de souffle zette Godard een manier van filmen neer die nog nooit was vertoond. Een zwiepende camera uit de losse hand, millimeter-dicht op de huid van de acteurs, die zich ook ineens recht in de camera tot de toeschouwer konden richten. Godard is een halve eeuw doorgegaan met vernieuwen, al zijn de vijftig films die hij erna heeft gemaakt lang niet allemaal opgemerkt, want het gezwiep van de nouvelle vague was eind jaren zestig alweer uit de mode. Maar Godard heeft de hele generatie van grote filmmakers uit de vorige eeuw beïnvloed, van Bertolucci tot Wenders, van Coppola tot Antonioni.

Zijn werkkamer in de Fondazione Prada heet Le Studio d’Orphée (De studio van Orpheus), want dat wilde Godard zo. Hij heeft nooit iemand binnengelaten in zijn hol van de leeuw. Aan de muren hangen foto’s en portretten van andere grootheden die hem hebben geïnspireerd; Kafka, Dostojevski, Molière, Pirandello, Cervantes, Virginia Woolf, Goethe. Naast een grote foto van Hannah Arendt hangen de filmposters van Antonioni’s L’avventura en Jacques Tati’s Jour de fête. Heel veel computerschermen, heel veel geluidsboxen, heel veel boeken. Overal tapijten, een kapstok waaraan Godards van sigarenrook doordesemde jas, hoed en lange rode sjaal. Een linnen klapstoeltje waarover een voor eeuwig doorzweet tennisshirt te drogen hangt, met een racket en één schoen. Voor de werkkamer werd ingepakt is alles minutieus gefotografeerd, en de exacte oorspronkelijke opstelling is in Milaan gerespecteerd, onder toeziend oog van de maestro. Wie zijn werkkamer binnenstapt ‘voelt de eeuw als een toverbos vol geheimen om zich heen’, meldt de Corriere della Sera.