Londen - In het Indiase plaatsje Lakimpuri Kheri staat sinds kort een tempel waar de gelovigen kunnen bidden tot de God van de Engelse taal. De God in kwestie is niet Ganesha, Laksmi of Shiva maar Thomas Macaulay, de negentiende-eeuwse architect van het Britse wereldrijk, die als zodanig de vader is van het Engels als wereldtaal. Dit gebedshuis is het domein van de kastelozen. Voor deze ‘Dalits’ vormt de beheersing van het Engels een belangrijke stap om vooruit te komen binnen de maatschappij.
Het lijkt erop alsof de Indiërs meer respect voor het Engels tonen dan de Engelsen zelf. Binnen het Engelse onderwijs leeft, dankzij trendgevoelige pedagogen, het idee dat spelling en grammatica ontoelaatbare vormen van disciplinering zijn. Bovendien zou de moeilijkheidsgraad van het Engels een ‘traumatische’ uitwerking op leerlingen kunnen hebben. Mede daarom heeft de quango Ofqual adviseurs drieduizend pond betaald om te zoeken naar een ander woord voor ‘error’. Het advies luidde: ‘variation’.
Dat moet een hele geruststelling zijn geweest voor de lerares van het Gleed Girls’ Technology College in Spalding die zeventien spelfouten, afwijkingen, maakte in een rapportage over een van haar leerlingen. Elders vroeg een knappe hoofdonderwijzeres de vader van een leerling ‘to bare with me’, wat de man een verleidelijke optie vond. Veel Engelsen zouden de fouten waarschijnlijk niet eens hebben ontdekt, want slordig taalgebruik lijkt de norm te zijn geworden. ‘Education is a right, not a privalage!’ stond dan ook op een van de spandoeken tijdens de studentenprotesten. Andere studenten waren ‘againts’ de bezuinigingen.
Het gaat daarbij niet alleen om grammaticale fouten, maar ook om onverschilligheid tegenover de rijkdom van de eigen taal. Dat uit zich in verzachtend taalgebruik waarbij dikke mensen ‘obese’ zijn, gehandicapten ‘disabled’ en ijzel een ‘adverse weather condition’ is.
Niet alleen dit politiek-correcte dialect is uit de Verenigde Staten komen aanwaaien, maar ook vele amerikanismen en storende modieuze gruwelen als ‘Can I get coffee?’ en ‘Let’s get some weather’, zoals een BBC-presentator onlangs voorstelde.
Een andere eigentijdse kwaal is melodramatisch taalgebruik. Gebeurtenissen zijn al snel traumatisch, extreem en historisch. En alle families zijn altijd ‘hard working’ en armoede is ‘abject’.
Ter verdediging van het Queen’s English is het boekje Strictly English: The Correct Way to Write… and Why it Matters verschenen van Simon Heffer, columnist van The Daily Telegraph, de bestgeschreven krant van Engeland. Geen onderwerp op de brievenpagina’s van dit ochtendblad is zo populair als taalvervuiling. Het zou goed lesmateriaal zijn voor de Dalits, ware het niet dat er een goedkoper alternatief is, zoals Telegraph-lezer Michael Wingert schrijft: ‘For perfectly written English, as well as The Daily Telegraph, try The Times of India. Lovely prose, a pleasure to read.’