In Nederland wordt veel goede kindertelevisie gemaakt, al wordt daar weinig over geschreven. Dat is jammer en onverstandig in tijden van voorgenomen populistische bezuiniging op de publieke omroep die in Europa al tot de goedkope behoort. Daaronder zou ‘kwaliteit voor kinderen’ wel eens fiks kunnen gaan lijden. Nogmaals dus over documentaires voor kinderen, een genre dat haast nergens wordt gemaakt. De vpro startte zes delen Nog een week, waarin telkens een kind tussen de tien en dertien jaar geportretteerd wordt aan de vooravond van een Grote Gebeurtenis. Het eerste ging over Don. Die heeft een schisis en gaat een grote operatie krijgen om de spleet in zijn gehemelte met bot uit zijn heup te dichten. Dat was schrikken voor een recensent die vanwege schijterigheid niets van operatietelevisie moet hebben. En voor Don als die voor het eerst ziekenhuisfoto’s van zichzelf als baby’tje ziet, met niet alleen die grote spleet in lip en gehemelte maar ook met de medische apparatuur die aan en in hem zat.
‘Vind je het eng?’ vraagt mama. ‘Ja.’ ‘Ik vond jou nooit eng hoor’, zegt ze. Het enig goede antwoord van een ook verder geweldige, sterke, vrolijke, liefhebbende moeder. Ik vond dat ik stoppen niet kon maken. Niet tegenover mijn kleindochter die als zesjarige door haar kleine zus door het Frans Hals moest geloodst omdat ze niet tegen bloed kon (zusje verkende de zaal op kruisigingen, gemartelde heiligen, kindermoorden en wees dan de veilige hoeken) en die nu als verpleegkunde op stage enthousiast toeschouwer bij operaties is en lyrisch vertelt over op zaal gestelpte bloedingen. Het kan verkeren. Maar vooral niet tegenover Don, dat aardige, geestige, dappere, bange gozertje. Voor mijn ‘moed’ werd ik ook nog eens beloond met een naar vorm en inhoud bloedmooi filmpje, vol informatieve, hilarische en brok-in-de-keel-scènes, deels in animatievorm. Heb ik de Grote Operatie doorstaan? Die krijgen we gelukkig niet te zien.
In aflevering twee zijn we bij Anna, dochter van een dominee die ook geestelijk raadsman bij de marechaussee is en over een week op missie naar Mali vertrekt. Daar is Anna niet blij mee want 135 nachten blijft hij weg, zal ze hem vreselijk missen en vooral: hoe gevaarlijk is het daar? Je ziet en hoort hoe daar tegelijk wel en niet over wordt gepraat, zoals dat gaat tussen beschermende ouders en kinderen. Anna’s angsten worden vooral verbeeld in animatie maar haar hoop, dat Gods zegen hém daar en hén in Holland zal beschermen, is ook fraai vormgegeven. Anna vindt het stom dat hij daarheen moet om mensen te helpen, maar daardoor zijn gezin niet kan helpen als hier iets naars gebeurt. Bij het afscheid zelf blijkt bange Anna een dappere toeverlaat voor haar zusje. Mooi hoor.
Nog even Don: die hoopt dat kinderen hem voortaan beter zullen verstaan en ‘dat ik meer bij de groep ga horen’. Want de natuur en kinderen zijn onverschillig of zelfs wreed voor wat afwijkt.
Nog een week, Zapp Echt gebeurd, VPRO, 6 afleveringen, NPO 3, zondags, 19.25 uur. Regisseurs: Marinka de Jongh, Stephane Kaas, Anna Peeters. Vormgeving en animatieregie: Udo Prinsen. Anna Peeters, Don. Op Uitzending gemist. Marinka de Jongh, Anna, 21 januari