Ik ging – jaren geleden – naar Milledgeville , Georgia, om te zien waar de verhalen van Flannery O’Connor (1925-1964) zich afspeelden, en waar ze had gewoond. Ik hou er wel van om met een boek of schrijver in de hand op reis te gaan; het haalt het toevallige van de bestemming af, al is het maar voor mezelf, én het richt mijn blik. O’Connor dus. Ze schreef haar verhalen en een enkele roman in de jaren vijftig en zestig. Een van de beroemdste verhalen is ‘Goede mensen zijn dun gezaaid’, het titelverhaal uit de bundel A Good Man Is Hard to Find (1955), en dat biedt meteen ook wel alles: tegen de achtergrond van huiselijke godsdienstwaanzin en terloops racisme leidt een manipulatieve grootmoeder haar familieleden richting ondergang. O’Connor is een schrijver die je op het juiste moment in je leven tot je moet nemen. Ik bedoel: als je de zwarte humor nog aankunt. Ik droeg een vrolijk stippelblousje en een rode broek toen ik samen met mijn reisgenoot op m’n meest argeloos de universiteitsbibliotheek van Milledgeville binnenstapte. In de winkel ernaast had ik nog een leuk T-shirt op de kop getikt, met de afbeelding van een grote roestige spijker en eronder in een gotisch lettertype: He Didn’t Die in Vain. In de bibliotheek zou O’Connors reading room zijn geconserveerd, zo had ik van de Tourist Service begrepen. Onmiddellijk kwam de bibliothecaresse eraan gesneld met een apparaat in haar hand. Toen we zeiden waarvoor we kwamen hield ze het ding, dat ze kennelijk had gepakt zo gauw ze ons had zien binnenkomen, triomfantelijk omhoog. Het bleek de afstandsbediening waarmee boven naar een video-opname van de schrijfster gekeken kon worden. Ik keek haar ongetwijfeld perplex aan, waarop zij zei: ‘You look just like O’Connor people.’ Dat zinnetje bleef de rest van mijn pelgrimage bij me. Het komt nog steeds in me op als ik in mijn eigen reading room naar mijn plank O’Connor kijk.