Rome – Zijn carrière begon rond 2000. Na een jaar wist heel Italië van zijn bestaan. Hij was Het Permanente Hoofd Op De Achtergrond, in alle tv-journaals, in stand-uppers voor het parlement, in straatinterviews met politici, of bij belangrijke gebeurtenissen en rampen in het land. Waar vandaan ook, van Sicilië tot de Dolomieten, daar had je hem weer, achter degene die met microfoon in de hand het praatje voor de camera moest houden.
Een niet eens onaantrekkelijk gezicht van een lange, bebrilde jongen met een glanzende, zwarte krullenbos. Zijn kleding altijd onberispelijk afgestemd op plaats van handeling en tijdstip van het jaar. In de warme Romeinse zomermaanden in overhemd, das en donkerblauw jasje. In de tussenseizoenen in Burberry-regenjassen van verschillende snit. Als het echt koud werd – en koud in bijvoorbeeld Milaan is echt koud – in dure lammy coats met bontkraag.
In het begin hield hij zich nog serieus. Hij schuifelde voetje voor voetje mee met de camerafocus, die hem, naarmate hij bekender werd, steeds buíten beeld probeerde te krijgen. Kansloos. Met een bloedserieus gezicht hing hij met zijn hoofd zowat óp de schouders van de journalist of politicus van dienst mee te knikken.
Naarmate zijn bekendheid groeide, ging hij lollig doen. Gekke bekken trekken, ezelsoren opsteken achter het hoofd van de journalist, condooms ophouden tijdens het verslag van een homomanifestatie, ‘De paus is een pedofiel!’ roepen in een straalverbinding vanaf het Sint-Pietersplein. Dat heeft gemaakt dat inmiddels, dertien jaar later, alle Italiaanse nieuwsuitzendingen terugschakelen naar de studio zodra hij de camerafocus betreedt. Vele euro’s peperdure verbindingen zijn zo over de balk gegooid.
Waar hij het geld vandaan haalt om al dertien jaar non-stop altijd op de right time and place te staan is niet bekend. Hij wordt intens gehaat door alle Italiaanse tv-journalisten, want hij bederft de regels van het spel. Uw koelbloedige verslaggever ter plekke die de situatie onder controle heeft verandert in een hysterisch van zich af meppende amateur zodra het hoofd van Gabriele Paolini weer over een schouder komt hangen: ‘Donder op, imbecille!’
De imbecille heeft inmiddels een navolger. Er is een nieuw hoofd dat sinds een jaar altijd vol in beeld verschijnt achter iedere politicus voor het parlement of de partijzetel. Een kalende man die met een peinzend gezicht op een balpen kluift, terwijl belangrijke dingen worden gezegd in de microfoon. Niemand weet wie hij is, maar inmiddels zie je alleen nog hem.