Het goede nieuws is dat Eminem weer gaat optreden: hij staat inmiddels aangekondigd voor enkele grote festivals, vooralsnog alleen in de Verenigde Staten. Er is ook slecht nieuws: zijn nieuwe album. Het is tot nu toe nogal zuinig onthaald, om het voorzichtig uit te drukken. Maar de argumenten waren niet altijd overtuigend. Het negentien nummers lange Revival zou veel te lang zijn. Zou kunnen, maar vrijwel elk album van Eminem is niet alleen lang, maar ook té lang. Zijn hele discografie komt neer op goud graven. Het album zou ook alle kanten op schieten, omdat er een oneindige lijst producers aan heeft gewerkt. Tja. In de rock is dat doorgaans verontrustend (denk aan het beruchte voorbeeld Chinese Democracy van Guns N’ Roses), maar in de hiphop en popmuziek is dat al heel lang volstrekt niet ongebruikelijk. De creditlijst van een gemiddeld Beyoncé-album is langer dan de aftiteling van een arthousefilm.
Ook zou Eminem hebben gekozen voor nogal cheesy samples, zoals I Love Rock N Roll van Joan Jett en Zombie van The Cranberries. Maar ook hier: op zich niks mis mee. De beste hiphopklassiekers van Eminem en vele anderen zijn gebaseerd op doodgedraaide nummers die op die manier gereanimeerd werden. Werd de héle Top 2000 maar gesampled. Nog een argument: de onvermijdelijke Ed Sheeran doet mee aan het album. Ook niet overtuigend: Ed Sheeran is niet voor niets onvermijdelijk, wat hij doet als songwriter is glad, maar ook knap. En Eminem zou blijven hangen in dezelfde thema’s. Alweer die moeder, alweer die ex. Maar: het gros van alle grote kunstenaars, van Mulisch (alweer die oorlog!) tot Springsteen (alweer die vader!), keert steeds terug naar dezelfde thematiek.
Dat Revival toch tegenvalt, komt niet zozeer door wat er op het album staat (al is het inderdaad wonderlijk hoe slordig en lelijk die Joan Jett- en Cranberries-samples zijn verwerkt), maar vooral door wat er níet op staat. In oktober kwam Eminem voor de BET Hip Hop Awards met een videoclip waarin hij in een parkeergarage stond, en in een freestyle rap van vierenhalve minuut Donald Trump met de grond gelijk maakte. Zijn tirade tegen de ‘kamikaze, racist, orange’ president was woedend en toch spitsvondig, hard en grappig, die kwam uit zowel zijn tenen, zijn hart, zijn onderbuik als zijn brein. Het was de terugkeer van de verloren gewaande Eminem, die van het kippenvel, de knokker uit zijn biopic 8 Mile. De straatvechter met de pen van een dichter. De Eminem die ooit zo terecht een rolmodel en wereldster werd; die vanuit die hoodie over zijn hoofd ieder moment kon toeslaan met woorden als messteken. De geváárlijke Eminem. Met die in het achterhoofd naar Revival luisteren, tachtig minuten gevaarloos, dat is een pijnlijke deceptie.
Eminem, Revival