Vanaf een eiland in de Middellandse Zee kondigde NRC Handelsblad-columnist S. Montag afgelopen zaterdag in Overpeinzing 1468 de langzame groei aan van een soort contra-evolutie: geen opkomst van mutanten meer, geen wezens die slimmer zijn dan de Mens, nog slechts de opmars van ‘een gemondialiseerde, voetballende internetneanderthaler’. Met de toevoeging: ‘Soms denk ik dat ik op de televisie al de eerste contouren van dit wezen zie verschijnen.’ Waarbij ik dacht aan de zich permanent aan het oordeel van jury’s onderwerpende mensenkinderen die onder luide begeleiding van fanfares van podia worden heengezonden, daarna langzaam gewurgd en als Meisjes & Jongens van Yde in veenmoerassen gesmeten, waaruit zij over lichtjaren weer worden opgedregd als speciën van de wedrenwanhoop uit het begin van de 21ste eeuw.
Niet dat deze verheven gedachten permanent aan me voorbij kwamen bij het kijken naar de lunchpauzevoorstelling Sexappeal van mugmetdegoudentand, maar toch, it crossed my mind. In een treurig decor van bouwafval komen drie personages bijeen met een hoog voltage aan vol-verwachting-klopt-ons-hart. Achter deuren bevindt zich een anoniem gezelschap dat hen gaat keuren op zoiets als de X-factor, zeg maar sexappeal. Van deze jury horen we slechts de lomige stem van actrice/schrijver/co-regisseur Joan Nederlof.
De ruimte wordt het eerst betreden door Marcel Musters (hier Rudi Mosterd geheten), daarna volgen Hanneke Groenteman, graatmager en in een ruim bemeten petticoat, gezegend met de achternaam Kaasboer, en Beppe Costa, een druk baasje dat denkt dat het om muziektheater gaat. Allen worden gekeurd en consequent te licht bevonden. Hanneke Groenteman, pardon Audrey Kaasboer, zelfs zeer letterlijk: ze moet haar X-factor uiteindelijk bewijzen in een enorm dikmaakpak. Musters/Mosterd eindigt als zak-patat. En Beppe Costa als Irma-la-Douce. Wat voor Groenteman/Kaasboer weer enorm sneu moet wezen, omdat ze zo’n bewonderaarster is van Audrey Hepburn, die in de beroemde film van Billy Wilder… enfin, u snapt het wel.
We hebben hier te maken met verkleedkisttoneel annex klapdeurenkomedie met een bijpassend hoog gehalte aan verwarring. Sexappeal wordt gepresenteerd als aangename verpozing met een licht ironisch tintje en ook wel een snufje weemoed & ontroering en van dat alles heeft de voorstelling een lekkere, soms vettige tik meegekregen. De keer dat ik kwam kijken was het allemaal wel net een beetje naast de pot gepiest, wat me weer eens leerde dat ik niet alleen premières maar ook de voorstelling net ná de première moet mijden. Komedie op de vierkante meter blijft een hachelijk ding en luistert nauw, maar dat gaat wel op zijn plek vallen in een maandje spelen. Marcel Musters is in ieder geval om op te vreten als superknuffelbeer en wat hij als buikspreker doet met zijn kleine, blote evenknie is, met name in dialoog met oermoeder Groenteman, allemachtig prachtig. Beppe Costa beviel wat minder, wat voornamelijk kwam omdat ik hem nauwelijks verstond en omdat zijn kwadratuur van een seksistische pikkebroek wel erg veel van het goeie was.
Hanneke Groenteman vermijdt behendig de valkuil van de televisiediva die gaat etaleren dat ze het toneelspelen heeft ontdekt als nieuwe uitdaging. Ze kan mooi luisteren en stil voor zich uit kijken, en als ze vertelt over oud en joods zijn, over de verhouding tot haar moeder, en over zelf moeder zijn en dat ze daar misschien wel iets meer van had kunnen maken – met de ondertoon van: en toch had ik niks willen missen, dan denk ik als toeschouwer: mooi, zit meer in.
Sexappeal ruikt nu nog naar de grondverf van de eerste repetitieweken, ontbeert het koloriet van de afwerking. Die komt, dat voel je aan alles. Aan regisseur Lineke Rijxman de uitdaging om deze lunchtussendoor tot een avondvuller op te krikken. Gaat ook gebeuren. Tournee vanaf 1 april 2009. En dat is geen grap.

Sexappeal, mugmetdegoudentand, t/m 26 oktober in Theater Bellevue Amsterdam. www.theaterbellevue.nl