Sindsdien heb ik een affiniteit met het festival, hoewel het soort feest me helemaal niet aanstaat en het eten ronduit slecht is. Maar dat zijn bijzaken. De sfeer was dit jaar gezellig en je ziet veel oude bekenden en nieuwe sterren. Ik heb mijn oude oogjes uitgekeken.
Er werden een heleboel prijzen uitgereikt en ik mag wel zeggen dat de jury dit jaar knappe beslissingen heeft genomen, onder leiding van Digna Sinke, omdat André van der Louw ziek was geworden.
Maar wat schetste mijn verbazing? Een aantal prijswinnaars bedankte hun moeders, hun partners, hun kinderen, omdat zij het mogelijk hebben gemaakt. Dat zij hun werk mogelijk hebben gemaakt door de zorg over te nemen, door zich weg te cijferen, door zich op te offeren.
Wat is dat goddomme. Gaan we terug naar af? Zijn we in de stemming van vóór de emancipatie? Ik ben me gek geschrokken. Daarbij werd iedereen bedankt. Van de jongste meeloper tot de oudste figurant. Het was gênant en erg.
Ik stel voor dat volgend jaar iedere winnaar een paar inhoudelijke zinnen mag zeggen over het filmvak en dat er een absoluut verbod op bedanken komt.