Een ander joods geluid (1)
Dat de Arabieren in ‘t algemeen en de Palestijnen in ’t bijzonder veel van Hitler en de zijnen hebben geleerd wisten we al lang. Dus Martin van Amerongen zal aan hen die überhaupt in het Midden-Oostenconflict geïnteresseerd zijn weinig nieuws hebben verteld («Een ander joods geluid» in De Groene Amsterdammer van 20 januari 2001). Hij is nog vergeten te vertellen dat de Groot-Moefti van Jeruza lem, Amin-el-Husseini, reeds in de jaren dertig een persoonlijke vriend van Adolf Hitler himself was. Daar door is het directe verband zelfs historisch te bewijzen. De verhalen van Van Amerongen over het Ara bisch antisemitisme zullen dan ook weinig onware informatie bevatten!
Maar zoals Martin van Ameron gen als Nietzsche-kenner ongetwijfeld weet: «Nicht wenn die Wahrheit schmutzig ist sondern wenn sie seicht ist, steigt der Erkennende ungern in ihr Wasser.» («Niet als de waarheid vies is maar als hij niet diep genoeg is zal de naar waarheid zoekende niet graag in haar water stappen.») Inderdaad, het treurige feit doet zich voor dat niet alleen de Arabie ren maar helaas ook de joden in Israël dingen doen die zo slecht en dom zijn dat het erop lijkt dat ook zij bij de Führer in de leer zijn geweest. Een vreselijke uitspraak om neer te schrijven, hij zal dus onderbouwd moeten worden.
De joden in Duitsland waren loyale burgers van de Duitse staat. Nochtans werden zij tot tweederangsburgers gedegradeerd. De Israëlische Palestijnen hebben zich vijftig jaar lang opvallend loyaal ten opzichte van hun staat Israël gedragen. Op gelijkwaardige behandeling zitten ze nog steeds te wachten.
Een van de meest opvallende principes van het Duitsland van Hitler was dat voor de groep tweederangsburgers in dat land (de joden) het principe van de collectieve aansprakelijkheid werd gehanteerd. Dus als één jood iets had gedaan wat in de ogen van de (nazi-)overheid niet goed was, werden zij allen gestraft. Ook in het huidige Israël moeten vaak alle Palestijnen boeten voor wandaden van één van hen.
Voor een bomaanslag door één lid van Hamas gepleegd, moeten álle Palestijnen voor weken zonder werk en inkomsten blijven. Wat een wonder dat Hamas snel groeit.
De beruchte «Sippenhaft» van de nazi’s — het hele gezin moet boeten voor een vergrijp van één lid — lijkt erg op het bulldozeren van Pales tijnse huizen als boete voor wangedrag van één lid.
De vernederingen die Pales tij nen moeten ondergaan als ze voorbij een Israëlische controlepost willen gaan, doen mij op een griezelige manier denken aan mijn jeugd, met name aan de manier waarop ik werd behandeld als ik als jood in aanraking kwam met Duitse autoriteiten.
Een ander stuk van de helft van de waarheid dat de heer Van Amerongen niet noemt is het volgende. De joden in Duitsland waren sinds eeuwen loyale staatsburgers en ze voerden, met honderd procent zekerheid, geen oorlog tegen Duitsland. Nochtans werden ze door de eeuwen heen verguisd en vervolgd, uiteraard het meest massaal in de Hitler-tijd. Dat nu is antisemitisme (en/of rassendiscriminatie) ten voeten uit. Een groep burgers diaboliseren terwijl ze geen vijandige daden plegen. Het diaboliseren van een vijand tegen wie je in een gewapende oorlog bent verwikkeld, is weliswaar ethisch verwerpelijk, maar zo gewoon als gewapende oorlog gewoon is. Als je in de geschie denisboekjes nakijkt hoe, tijdens de Eerste Wereldoorlog, de Fransen of de Belgen over de Duitsers dachten, of omgekeerd hoe de Duitsers over de Fransen of de Belgen dachten, dan leer je wat diabolisering van de vijand in oorlogstijd betekent. Als je dus nu in Palestijnse of Arabische schoolboekjes nakijkt hoe die over Israëli’s praten, of omgekeerd hoe Israëlische schoolboekjes over Arabieren praten, (vermoedelijk een nuance minder erg, maar nog erg genoeg), dan mag je niet uit het oog verliezen dat het twee volken in oorlog zijn.
HAJO MEYER, Heiloo


Een ander joods geluid (2)
De Palestijnen haten de joden als bezetters. Die haat is begrijpelijk. Dat zij spreken over «de joden» moge ons verdacht in de oren klinken, maar degenen die hen onderdrukken zijn nu eenmaal alleen maar joden. Er zijn gelukkig joodse Israëli’s die het voor de Palestijnen opnemen en die het geweld van de bezetting trachten te keren, maar hun aantal is nog altijd klein, zij het groeiende. Dat er Arabieren zijn of moslims en helaas ook Palestijnen die menen dat «Hitler de zionisten bestreed» is buitengewoon betreurenswaardig. Het zou beter zijn als zij leerden hoe Hitler in feite hun ellende creëerde. Door hun onwetendheid maken zij het alleen maar erger. Maar de uitzichtloosheid van 33 jaar bezetting en 52 jaar ontrechting produceert maar al te gemakkelijk een «racisme de guerre» (Maxime Rodinson). Dat is inherent aan bezetting.
Het initiatief van Een ander joods geluid verdient het krachtig gesteund te worden in plaats van belachelijk gemaakt, zoals Martin van Amerongen doet in De Groene van 20 januari. Alleen dergelijke initiatieven kunnen de gewenste meningsverandering aan Pales tijnse zijde bewerken en zo bijdragen tot vrede, als zij tenminste breed gedragen worden. Ze met cynisme en spot bejegenen draagt daar niet bepaald aan bij.
KEES WAGTENDONK, Amstelveen


Een ander joods geluid (3)
Het moet mij van het hart dat het artikel van Martin van Amerongen geen eerlijk verslag is van de op 14 januari gehouden vergadering, maar — om met Provo te spreken — een misselijkmakend commentaar, vol onjuistheden en zonder besef van historische achtergrond. Zelf had ik het eerst over mijn geschiedenisleraar Jacques Presser, die ons voorhield: «Zeg nooit, dit kan hier niet gebeuren. Alles kan overal gebeuren.» Daarop zei ik dat joden niet beter waren dan anderen. Kleine nuance.
Van Amerongen beticht de Palestijnse zaak van «een regelrechte antisemitische component». Wat een zotheid! Arabieren én joden behoren tot de volkerengroep der Semieten. Men moet niet met twee maten meten. Ik weet niet of de heer Van Amerongen zelf oorlogservaringen heeft. Ik heb vijandige bezetting en onderdrukking meegemaakt. Daar om was ik ook in 1947 (stichting van Israël) van mening dat men één onrecht niet goed kon maken door een ander onrecht. Want Palestina was geen leeg land, en aan de Palestijnen was al in 1914 onafhankelijkheid beloofd. Hierover stond overigens, zo'n vijftig jaar geleden, een groot artikel in De Groene Amsterdammer. Goede lectuur voor meneer Van Amerongen.
De Palestijnen in Israël en in de bezette gebieden zou men kunnen vergelijken met de indianen in Amerika… Droevig, maar waar.
C. KHO-KAHN, Amsterdam