Het antwoord dat Van Amerongen op die vraag gaf, bevredigt mij maar ten dele. Bernhard dient pas met rust gelaten te worden nadat hij publiekelijk zijn excuses heeft aangeboden aan al die kinderen die dank zij hem zonder vader moesten opgroeien. Ik doel daarbij niet op de wijze waarop prins Bernhard een door prins Hendrik in het leven geroepen traditie voortzette, maar op de weduwen en wezen van onze omgekomen Lockheed/Starfighter-piloten. De Starfighter was een ongehoord slecht produkt, dat slechts via omkooppraktijken te slijten was. Bij de Starfighter gingen er per tienduizend vlieguren maar liefst 1,25 toestellen verloren.
Van Amerongen schrijft verder dat Bernhards brief waarin hij opnieuw een miljoen dollar eiste voor ‘a hell of a lot of pushing’ inzake de aanschaf van de Lockheed Orion, niet werd gehonoreerd omdat de Nederlandse regering andersoortig materieel koos. De Nederlandse regering kocht ten behoeve van de Marine Luchtvaartdienst echter wel degelijk dertien Lockheed Orions. Wellicht kan door de landsadvocaat worden nagegaan of hier geen sprake is van contractbreuk van Lockheed jegens prins Bernhard. Mocht het bedrag alsnog kunnen worden geincasseerd, dan zou het via de ‘pluk-ze wetgeving’ in beslag genomen kunnen worden en aan de nabestaanden van de omgekomen Starfighter-piloten kunnen worden uitgekeerd. Amsterdam, DICK BERTS
Sprakeloos Dirk-Jan van Baar heeft in zijn essay ‘Sprakeloos links’ (in De Groene van 24 januari) aangeduid hoe ex-communisten ook in de media nog invloedrijke posities hebben en hoe ze beschermd worden door anderen die tegen heksenjachten zijn. Het is jammer dat Van Baar niet wat meer mannen, vrouwen en paarden in de media heeft genoemd. De informatievoorziening wordt beinvloed zonder dat de lezer die niet enigszins deskundig is, dat merkt. Zo ken ik maar een schrijvende journalist die niet bericht alsof hij pr-functionaris van het ANC is: Robert von Lucius in de Frankfurter Allgemeine.
Op een enkel punt zit Van Baar fout. Mient-Jan Faber heeft geen enkele reden op te stappen wegens ‘subsidie van Moskou aan de westerse vredesbeweging’. Hij heeft de communistische invloeden in de westerse anti-kernwapenbeweging zo effectief tegengewerkt dat hij door de KGB en Oostduitse Stasi als hoofdvijand in West- Europa werd gezien. Dat stond in een geheime overeenkomst tussen deze organisaties die in zijn geheel in de Frankfurter Rundschau is afgedrukt. Je kunt hoogstens als bezwaar tegen Faber hebben dat hij te veel aandacht heeft voor militaire middelen van veiligheidspolitiek. Van der Stoel heeft als Minderhedencommissaris van de OVSE door praten al drie oorlogen voorkomen, op een budget van 2 miljoen ‘s jaars. Den Haag, HERBART RUITENBERG, ex-secretaris Amnesty International, afdeling Nederland
Kippenei (3) Johan Van Hoorde, projectleider spelling bij de Nederlandse Taalunie, beschuldigt in zijn lezersbrief van 7 februari de deelnemers aan het 'Kippenei-debat’ (in De Groene van 24 januari) van feitelijke onjuistheden. Maar wat blijkt? De heer Van Hoorde neemt zelf een loopje met de waarheid.
Hij betwist onze stelling dat de Taalunie een contract tekende voor de uitgave van een nieuw Groen Boekje op een ogenblik dat ze nog niet wist welke spellinghervorming ze wilde. ‘Aard en omvang van de spellinghervorming waren reeds op 19 januari 1994 bekend’, zo argumenteert hij. Precies! En de beslissing over het Groene Boekje dateert van december 1993, getuige het persbericht van 17 december 1993, waarin bovendien staat dat het Groene Boekje door de Sdu zal worden uitgegeven.
Van Hoorde vraagt of voortaan de bewering dat ook de Taalunie commerciele belangen diende, kan worden onderbouwd met argumenten. Graag. De Nederlandse Taalunie heeft het INL en de Taaladviescommissie onder een enorme tijdsdruk gezet. Waarom moest het zo snel? Omwille van de commerciele belangen van de uitgevers. Er was immers het contract met de Sdu en alle andere uitgevers was een lijst van wijzigingen beloofd op dezelfde datum.
Van Hoorde beweert dat de keuze voor ‘de uitgeverscombinatie’ Sdu/De Standaard tot stand kwam op basis van heldere criteria en na gesprekken met verschillende gegadigden. Nu gaat hij wel ver uit de bocht. Het persbericht over het contract met Sdu maakt helemaal geen melding van de Standaard Uitgeverij. De uitbreiding naar deze Vlaamse uitgever is er immers pas maanden later gekomen, na protest van de uitgevers. Groot-Bijgaarden, Belgie, LUDO PERMENTIER, redacteur De Standaard